ႏွင္းထဲကလာသည့္မိန္းကေလး (လကၤာရည္ေက်ာ္)

ႏွင္းထဲကလာသည့္ မိန္းကေလး

- လကၤာရည္ေက်ာ္

(၁)

ျပင္ဦးလြင္ ေဆာင္း၏ ေရာင္နီပင္ မပ်ိဳ႕ေသးေသာ မနက္ခင္း။ အိမ္ထဲမွာပင္ ခိုက္ခိုက္တုန္ေအာင္ ခ်မ္းေနသည့္ ကာလမွာ ႏွင္းမႈန္မ်ား ပိန္းပိတ္ေအာင္ က်ေနသည့္ အခ်ိန္တြင္ မိန္းကေလး ေရာက္လာခဲ့သည္။ စာတစ္ေစာင္လည္း ပါလာသည္။ ရန္ကုန္က ေဆးတကၠသိုလ္ ေက်ာင္းေနဘက္ သူငယ္ခ်င္း ေရးေပးလိုက္ေသာ စာ။

မိန္းကေလးက ရန္ကုန္ ပုဂၢလိက ေဆး႐ုံႀကီး တစ္ခုမွာ သူနာျပဳ အကူ သင္တန္း သံုးလ တက္ဖူး သတဲ့။ မိဘမ်ား ဆံုးပါး သြားၿပီးေနာက္ ျပင္ဦးလြင္မွာ ရွိေသာ အေဒၚအိမ္မွာ မွီခို ေနထိုင္ရင္း ဝင္ေငြရေစရန္ တစ္ဖက္တစ္လမ္းမွ ရွာေဖြခ်င္သျဖင့္ မိမိ ေဆးခန္းတြင္ ကူေဖာ္ေလာင္ဖက္ အျဖစ္ သံုးေစခ်င္ပါ သတဲ့။ လခကိုေတာ့ သင့္ေတာ္ သလိုသာ ၾကည့္ေပးပါတဲ့။

သူငယ္ခ်င္းမွာ ႏွလံုးေရာဂါ အထူးကု သမားေတာ္မို႔ မိမိ ႏွလံုးေရာဂါ ထစဥ္ ေသအံ့မူးမူးခ်ိန္တြင္ ကုသေပးခဲ့ဖူးသည္။ မိမိသည္ ေရာဂါျဖင့္ အသက္ ေလးဆယ္ေက်ာ္တြင္ တာဝန္မွ အနားယူဖို႔ ျဖစ္လာေတာ့ သူပဲ ေထာက္ခံ ေပးခဲ့သည္။ ျပင္ဦးလြင္တြင္ အနားယူရင္းက နည္းနည္း သက္သာလာသျဖင့္ ကိုယ္ပိုင္ ေဆးခန္းေလး ဖြင့္မည္ၾကံေတာ့ အကူေလး ဘာေလးထားဦး ဟုပင္ လွမ္းဖုန္းဆက္ ေျပာေသးသည္။ သည္ေတာ့ သင့္ေတာ္သည့္ အကူမိန္းကေလး ေတြ႕လို႔ ပို႔ေပးတာ ဘာမွ ဆန္းသည့္ကိစၥ မဟုတ္။ ဆန္းတာက မိန္းကေလး။

(၂)

နာမည္ေလးက ထရီဇာတဲ့။ လူက အသက္ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ အစိတ္မွ် ရွိမည္။ အသားက ေဆာင္းႏွင္းပြင့္ေတြ တမွ် ဆြတ္ဆြတ္ျဖဴသည္။ ငယ္ဂုဏ္ကေလးေၾကာင့္ မွ်သာ မကေသာ အလွလည္း ရွိသည္။ ဒါေတြက တခ်ိဳ႕ေသာ သူနာျပဳ အကူ မိန္းကေလးေတြမွာလည္း ေတြ႕ဖူးေတာ့ သူ႔အဖို႔ မထူးဆန္း။ တကယ္ ဆန္းေနတာက ႏွစ္ခုသာ။ အိပ္ယာမွ ေယာင္ထ၍ လမ္းေလွ်ာက္ ေနသူႏွယ္ ခံစားမႈ တစ္စံုတစ္ရာမွ မရွိေလဟန္ ေၾကာင္တက္တက္ မ်က္ဝန္းနက္ တစ္စံုရယ္။ လက္ေခ်ာင္းကေလးေတြရယ္။ ထရီဇာ၏ လက္ေခ်ာင္းကေလးမ်ားက ႏွင္းပြင့္ကေလးမ်ားႏွယ္ ႏူးညံ့ေခ်ာမြတ္ ေနသည္။

သူ ထရီဇာ့ကို လခမ်ားမ်ား မေပးႏုိင္ပါ။ ကိုယ့္ေဆးခန္းကလည္း ေအာင္ျမင္ လွသည္မွ မဟုတ္ဘဲ။ ေပးႏုိင္သည့္ လခပမာဏကို ေျပာေတာ့ ထရီဇာက တစ္ခြန္းမွ ျပန္မေျပာဘဲ "အခု ကြ်န္မ ဘာ စလုပ္ ေပးရမလဲ ဆရာ" ဟုသာ ေမးခဲ့သည္။ ခိုင္းၾကည့္ေတာ့လည္း အဆင္ေျပသည္။ စကား နည္းသေလာက္ မ်က္ႏွာ တည္သေလာက္ အလုပ္က်ေတာ့ အကြက္ျမင္လြန္း ေနသည္။ အင္ထ႐ိုဗက္ ေခၚလွ်ိဳ႕ဝွက္သိပ္သည္းတတ္ သူေတြသည္ သိပ္ဥာဏ္မေကာင္းဟု သူ႔ဖာသာသူ တစ္ဖက္သတ္ ထင္ခဲ့မိတာကိုပင္ ျပင္ရေတာ့မလို ျဖစ္လာ၏။ သူ႔ဟာသူ ဆိုလွ်င္ ေယာင္ခ်ာခ်ာႏွင့္။ ၿပီးေတာ့ ႏွလံုး မခံႏုိင္မည္ စိုး၍ တစ္ခုခ်င္း လုပ္တတ္ေသာ တိုလီမုတ္စ ကေလးမ်ားမွာ ထရီဇာ ေရာက္လာသည္ႏွင့္ အလိုလို အဆင္သင့္ ၿပီးစီးေနသည္။

လူနာေတြကလည္း ထရီဇာ့ကို ခ်စ္ၾကသည္။ ဆရာဝန္၏ ခေနာ္နီ ခေနာ္နဲ႔ လက္ေရးမ်ားကို ဖတ္၍ ဆရာဝန္ကို ျပန္မေမးဘဲ လံုးေစ့ပတ္ေစ့ ခေရေစ့ တြင္းက် ရွင္းျပႏုိင္စြမ္းေသာ ထရီဇာ၏ အလုပ္ ကြ်မ္းက်င္မႈကို အံဩၾကသည္။ အမ်ိဳးသမီးလူနာ အခ်ိဳ႕ကလည္း ႐ုပ္ရည္ သန္႔ျပန္႔လြန္းေသာ ထရီဇာ့ကို ၾကည့္၍ ဆရာ့သမီးလားဟု စပ္စုၾကသည္။

"ကြ်န္ေတာ့္ဇနီး ကြယ္လြန္သြားတဲ့ အထိ ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာ သားသမီး မထြန္းကားဖူးပါဘူး။ သူက မိတ္ေဆြ ဆရာဝန္ တစ္ေယာက္ ရွာေပးတဲ့ သူနာျပဳ အကူ ဆရာမကေလးပါ"

မႏၲေလးမွာ ေနေသာ အစ္မကလည္း သတင္းၾကားသျဖင့္ တက္လာၿပီး ေဆးဗီ႐ို မွန္ကို ေျပာင္ေအာင္ အဝတ္စျဖင့္ ၾကမ္းေပၚ ဒူးေထာက္ရင္း ပြတ္တိုက္ေနသည့္ ထရီဇာကို ဘယ္တစ္လွည့္ ညာတစ္လွည့္ တေစ႔တေစာင္း လွည့္ပတ္ၾကည့္သည္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ေမာင္ကို အိမ္ထဲ ေခၚသြား၍ တိုးတိုးဆူသည္။

"မုဆိုးဖို ပူပူေႏြးေႏြးက ဒီေလာက္ ငယ္ငယ္ေခ်ာေခ်ာ ကေလးကို အနား ေခၚထားရသလား။ မင့္ကို သူမ်ားေတြ ဘာေျပာမလဲ"

သူက ရယ္သာ ေနသည္။

"အစ္မရယ္ ... သူက ငယ္ငယ္ေခ်ာေခ်ာ ေပမယ့္ ကိုယ္မွ ငယ္ငယ္ေခ်ာေခ်ာ မဟုတ္ေတာ့တာ။ ေသမင္း ႏႈတ္ခမ္းဝကေတာင္ တစ္ေခါက္ ျပန္လာခဲ့ ၿပီးၿပီ။ အစ္မ ေျပာသလို တစ္ခါမွေတာင္ မစဥ္းစားမိပါဘူး"

"ဟဲ႔ ... အဲဒါသိလို႔ အၾကံနဲ႔ လာတာ ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္မွာေပါ႔။ မင္း သူ႔အေၾကာင္း ဘယ္ေလာက္ သိလို႔လဲ"

"ကိုယ့္အသက္ကို ကယ္ထားတဲ့ သူငယ္ခ်င္းက အပ္လို႔ ေခၚထားတာပါ အစ္မရယ္။ ၾကည့္ရတာလည္း ေအးေအးကေလးပါ။ ေအးတာ လြန္လို႔ စကားေတာင္ နည္းေနေသးတယ္"

အစ္မက မ်က္ေစာင္းထိုး၍

"မင္း သူ ဗီ႐ိုတိုက္ေနတဲ့ လက္ေခ်ာင္းကေလးေတြ ကိုေရာ သတိထား မိရဲ႕လား" ဟု ေမးသည္။

လက္ေခ်ာင္းကေလးေတြ ဟုတ္ပါရဲ႕။ သိပ္ႏူးညံ့လြန္း ေနသည့္ လက္ေခ်ာင္းကေလးေတြ။ ထရီဇာ့ လက္ေခ်ာင္းထဲ သူ ေဆးလံုးေလးေတြ ထည့္ေပးတိုင္း အဲသည္ လက္ေတြမွာ အသားမာ လံုးဝ မရွိသည္ကို အျမဲ သတိထား မိခဲ့သည္။

(၃)

ႏွင္းေတြ သိပ္သည္းေနေအာင္ က်ေသာ ညတစ္ညမွာ သူ ေဆးခန္း ေစာေစာ ပိတ္သည္။ ထရီဇာ ဘယ္လို ျပန္မလဲ ေမးေတာ့ ထရီဇာက ဖုန္းဆက္ခြင့္ ေတာင္း၍ ဆက္သည္။ သူ႔အေဒၚ၏သား သူ႔ေမာင္ ဆိုသူ ေရာက္လာ၍ ႀကိဳသည္။ ထရီဇာက လိုက္သြားမည္ ၾကံေတာ့ သူ ေခ်ာင္း ဆက္တိုက္ ဆိုးလာသည္။ ထရီဇာက စိတ္ပူဟန္ မ်က္ေမွာင္ ၾကဳတ္သည္။

"ဆရာ ... ေနေကာင္းရဲ႕လား"

"ရတယ္ သမီး ... ေအးလို႔ပါ။ ျပန္ ... ျပန္ ... သမီး ... ျပန္"

ထရီဇာ ခဏမွ်ရပ္၍ ေတြေဝစဥ္းစား ေနသည္။ ေနာက္ေတာ့ သူ႔ေမာင္ကို တိုးတိုး သြားမွာသည္။ အိမ္ထဲ ျပန္ဝင္လာသည္။ သူ႔ေမာင္က ထြက္သြားသည္။

"သမီး မျပန္ေသးဘူးလား"

ေခါင္းခါျပ၍

"ထရီဇာ ဒီမွာ အိပ္မွာ။ အေဒၚ့အိမ္မွာ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ ရွိတယ္။ ထရီဇာနဲ႔ အေဖာ္ လာလုပ္ေပးဖို႔ ေခၚလိုက္ၿပီ။ ဆရာ့ကို စိတ္မခ်လို႔" ဟု ေျဖသည္။

"ေခ်ာင္းဆိုးတာမ်ား သမီးရယ္" ဟု ေျဖေတာ့

"ဆရာ့မွာက ႏွလံုးေရာဂါနဲ႔ေလ" ဟု တိုးတိုးသာ ေျပာသည္။

(၄)

တကယ္လည္း သူ အဲသည္ ညက ေမာလာသည္။ ထရီဇာ ရန္ကုန္က သူ႔ကို စာေရး ေပးလိုက္ေသာ ဆရာႏွင့္ ဖုန္းဆက္ တိုင္ပင္၍ ေဆးတြ လာတိုက္သည္။ အသက္ရွဴရတာ ေမာလြန္း၍ ဘာေဆးေတြဟု ေမးခြန္းထုတ္ မေနအား။ သည္အတိုင္း ၾကံဳးထည့္၍ ေသာက္လိုက္သည္။ အိပ္ရာ ေခါင္းရင္းဘက္ကို ထရီဇာႏွင့္ သူေခၚလာေသာ ေကာင္မကေလးက ေခါင္းအံုးမ်ား ခုေပး၍ သူ႔ကို မတ္မတ္ အိပ္ေစသည္။ ေခ်ာင္းဆိုး နည္းနည္းသက္သာ သြားေသာ္လည္း နဖူးတြင္ ေဇာေခြ်းမ်ား ျပန္ေနသည္။ သည္ေလာက္ ေအးသည့္ ရာသီဥတုမွာတင္ ေခြ်းက မရပ္ႏုိင္။ ထရီဇာက အိပ္ရာေဘးတြင္ ညလံုးေပါက္ မအိပ္ဘဲ ထိုင္၍ သူ႔နဖူးမွ ေခြ်းမ်ားကို သုတ္ေပးေနသည္။

မိုးလင္းခါစတြင္ ျပင္ဦးလြင္ ေဆး႐ုံမွ သမားေတာ္ႀကီး ေရာက္လာသည္။ ျပင္ဦးလြင္ ေဆး႐ုံတြင္ ေဟာေျပာပြဲမ်ား သြားနားေထာင္ရင္း ခင္မင္ေနသူ ျဖစ္ေသာ္လည္း သူ ေနမေကာင္းတာ မေျပာျပထား၍ ဘယ္လို ေရာက္လာပါလိမ့္ဟု ေတြးမိသည္။ သမားေတာ္ႀကီးက ျပန္ခါနီး သူ႔အိတ္ လာဆြဲေပးေသာ ထရီဇာကို စိတ္မသက္မသာ အမူအရာႏွင့္ ၾကည့္ၿပီး "ပင္ပန္းလွပါတယ္ ထရီဇာရယ္" ဟု တိုးတိုး ေျပာသံကို သဲ့သဲ့ ၾကားေတာ့မွ ဆရာႀကီးႏွင့္ ထရီဇာ သိကြ်မ္းၿပီးသားမွန္း ရိပ္မိေတာ့သည္။

(၅)

အငယ္ေကာင္ ေရာက္လာသည္။ "ေဖေဖတို႔က အစ္ကို႔ကို လာၾကည့္ခိုင္းလို႔" ဟု ေျပာေသာ္လည္း ထရီဇာ သူ႔ကို ျပဳစုေနတာ ေတြ႕ေတာ့ မျပန္ဘဲ ႏွစ္ညအိပ္ ေနၿပီး သူ အေတာ္သက္သာ လာၿပီးမွ ျပန္သြားသည္။

သူလည္း ထရီဇာ့ကို အတင္း အိမ္ျပန္ လႊတ္လိုက္သည္။ ထရီဇာ့ေမာင္ ဆိုသူပင္ လာႀကိဳသြားသည္။ တစ္ပတ္ေလာက္ ေနေတာ့ သူ ေဆးခန္း ျပန္ဖြင့္ႏုိင္သည္။ ထရီဇာက သူ႔ကို ေန႔တိုင္း လာၾကည့္ေနသူ ျဖစ္၍ ေဆးခန္း ဖြင့္ေတာ့လည္း တစ္ခါတည္း ထိုင္ျဖစ္သည္။

ဒီတစ္ခါေတာ့ ထရီဇာက စာရင္းသြင္းတာ ေဆးေပးတာတင္ မကေတာ့ဘဲ "ေသြးေပါင္ ခ်ိန္တာပါ သူ လုပ္ေပးပါရေစ" ဟု ဆိုသည္။ သူလည္း ထခ်ိန္လွ်င္ ေမာေနမည္ စိုး၍ "ရတယ္ေလ။ ေက်းဇူး" ဟုသာ ဆိုလိုက္သည္။ ေဆးခန္း ျပန္ဖြင့္ၿပီး ႏွစ္ရက္ေလာက္တြင္ သူ အျပင္ထြက္ လမ္းေလွ်ာက္လာႏုိင္ၿပီ။

လမ္းထိပ္က စတိုးဆိုင္တြင္ ေဆးခန္းအတြက္ ကုန္ေနေသာ အရက္ျပန္ ပုလင္းငယ္ သြားဝယ္ၿပီး ျပန္လာေတာ့ ထရီဇာ ေရာက္ေနၿပီး ေဆးခန္း ဖြင့္ထားႏွင့္သည္ကို ေတြ႕ရသည္။ သူ႔ညီလည္း ေရာက္ေနသည္။ ခါတိုင္းဆို ေဆးခန္း ဖြင့္ၿပီးသည္ႏွင့္ ရွင္းလင္း သုတ္သင္ ေနတတ္ေသာ ထရီဇာက သည္တစ္ခါေတာ့ ေဆးခန္း အေပါက္ဝ တံခါးေပါင္ကေလးကို မွီ၍ သူ႔ညီႏွင့္ ရယ္ေမာ စကားေျပာေနသည္။ သူ ျပန္လာတာ ေတြ႕ေတာ့ သူ႔ညီက

"အစ္ကို ေနေကာင္းလား လာၾကည့္တာ။ သြားၿပီေနာ္ အစ္ကို" ဟု သုတ္သီးသုတ္ပ်ာ ေျပာ၍ ျပန္သြားသည္။ ထရီဇာ့ မ်က္ႏွာေလးက ပံုမွန္အတိုင္း ျပန္တည္သြားသည္။

"သမီး ... ထရီဇာ"

"ဟုတ္ကဲ့ ... ဆရာ"

"ဆရာက ဆရာ့တပည့္ ဆိုရင္ ဆရာ့သမီးလို သေဘာထားခ်င္လို႔ ေျပာတာေနာ္ တလြဲ မထင္နဲ႔"

ထရီဇာက မျပံဳးစဖူး ျပံဳးသည္။

"ေျပာပါဆရာ" တဲ့။

"ဆရာ့ညီကို သိပ္မယံုပါနဲ႔။ သူက နည္းနည္း ေပြတယ္"

တည့္တည့္ႀကီးပဲ ေျပာခ်လိုက္သည္။ ထရီဇာက ေခါင္းညိတ္ျပသည္။

"ထရီဇာ သူ ေျပာပံုဆိုပံု ၾကည့္ကတည္းက ရိပ္မိပါတယ္"

"ဒါနဲ႔မ်ား ... သမီးရယ္"

"အခုလည္း ဆရာ့ညီမို႔လို႔ လက္ခံ စကားေျပာတာပါ။ တျခား ဘာမွ မရွိပါဘူး။ ဘယ္ေတာ့မွလည္း ဒီ့ထက္ ပိုရင္းႏွီးသြားစရာ မရွိပါဘူး။ ဆရာ စိတ္ခ်ပါ"

သူ ဘာဆက္ေျပာရမည္ မသိေတာ့။

ေနဝင္ေတာ့ သူ ေတာ္ေတာ္ သက္သာေနၿပီ။ သၾကၤန္မွာ ေဆးခန္းပိတ္ေတာ့ ထရီဇာ ရန္ကုန္ ခဏ သြားခ်င္သည္ဟု ခြင့္ေတာင္း ထြက္ခြါသြားသည္။ အဲသည္ ရက္ေတြထဲမွာ မနၲေလးက ႏွလံုးေရာဂါ အထူးကု ပါေမာကၡႀကီး ျပင္ဦးလြင္ ေဆး႐ုံ ေရာက္လာသည္။ ဆရာျဖစ္ဖူးသူ ျဖစ္၍ လွမ္းဖုန္းဆက္ၿပီး "လာေတြ႕ပါရေစ" ဟု ေျပာေတာ့ ဆရာႀကီးက "လာခဲ့" ဟု ေခၚသည္။ "အားလံုး ျပန္စစ္ေဆး ေပးမည္။ ေဆး႐ုံမွာ တစ္ည လာအိပ္" တဲ့။

သမားေတာ္ႀကီး ကလည္း ေခၚသည္။ ခင္မင္ေနသည့္ အိမ္နီးခ်င္း မိတ္ေဆြ တစ္ဦး၏ တူကေလးကို အိမ္ေစာင့္ အိပ္ခိုင္း၍ သူ ေဆး႐ုံ သြားတက္လိုက္သည္။ ေဆး႐ုံ တက္သည္သာ နာမည္ခံသည္။ လူက ေကာင္းေနသျဖင့္ တစ္ညအိပ္ၿပီး ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္တြင္ ပါေမာကၡ သမားေတာ္ႀကီးတို႔ႏွင့္ လမ္းတစ္ပတ္ပင္ ထြက္ေလွ်ာက္လိုက္ ေသးသည္။ အဲသည္ကေန သူတက္ေနသည့္ စားရိတ္မွ်ေပး သီးသန္႔ခန္းေရွ႕ ေရာက္ေတာ့ ဘယ္လိုမွ ေမွ်ာ္လင့္မထားသူ ေရာက္ေနသည္။ ထရီဇာပါ။

(၆)

မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္၍ အံႀကိတ္ စဥ္းစားေနေသာ မ်က္ႏွာကေလးက လမ္းေလွ်ာက္ ဝင္လာေသာ သူ႔ကို ေတြ႕ေတာ့ ပထမ အံဩဟန္၊ ၿပီးေတာ့ အျပံဳး မပီမသ ... မ်က္ေမွာင္ေတာ့ ေျပသြားသည္။

"ဆရာ ေနမေကာင္းဘူး ဆို"

"ဘယ္သူက ေျပာလို႔လဲ။ ေကာင္းပါတယ္။ ဆရာ့ဆရာ ႏွလံုးဆရာဝန္ႀကီး ေရာက္တုန္း ခ်က္ကပ္ လာလုပ္တာ"

ထရီဇာ သက္ျပင္းခ်သည္။

"ထရီဇာ မသြားခင္ ကတည္းက ေျပာျပထားေရာေပါ့ ဆရာရယ္"

"ခုမွျဖစ္တဲ့ အစီစဥ္ပဲ ထရီဇာရဲ႕"

"ဆရာႀကီးက ဒီအခ်ိန္ လာေနက်ပဲ ဥစၥာ"

"ဘာရယ္ ..."

ထရီဇာ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ ခ်၍

"ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူး" ဟု ဆိုသည္။

(၇)

သၾကၤန္ၿပီးေတာ့ ေဆးခန္း ျပန္ဖြင့္သည္။ အဲသည္ အခ်ိန္မွာ ထရီဇာ ေပၚမလာတာ ႏွစ္ရက္ရွိၿပီ။ သူ ေဆး႐ုံဆင္းၿပီး ကတည္းက ဆိုပါစို႔။ အဲသည္ ႏွစ္ရက္စလံုး သူ ဖုန္းတစ္လံုးႏွင့္ အခ်ိန္ကုန္ ေနသည္။

"ဆရာ့ဆီ ဖုန္းဆက္တိုင္း မအားတာခ်ည္းပဲ။ ဆရာ နားနားေနေန မေနဘဲ ဘာေတြ ဒီေလာက္ ေျပာေနတာလဲ"

ေျပာေျပာဆိုဆိုႏွင့္ ထရီဇာ ေဆးခန္းထဲ ဝင္လာသည္။ ၿပီးေတာ့ နံရံတြင္ ကပ္ေထာင္ထားေသာ ေရစိုဝတ္တပ္ ၾကမ္းတိုက္ တုတ္တံကို သြားယူသည္။

"ထရီဇာ ... သမီး အဲဒါထားဦး ... ဒီမွာ ခဏထိုင္ ... ဆရာ ေျပာစရာ ရွိတယ္"

ထရီဇာက အံဩေနဟန္ သူျပေသာ ခံုမွာ လာထိုင္သည္။ ႏူးညံ့လွပေသာ လက္ေခ်ာင္းကေလးမ်ားကို ပူး၍ ဆုပ္ထားၿပီး ေခါင္းငံု႔ေနသည္။ သူ ႐ုတ္တရက္ ဘယ္ကညစေျပာရမည္ မသိ။ အေတာ္ၾကာေအာင္ စဥ္းစား ေနၿပီးမွ တံုးတိတိ ေျပာခ်ပစ္ လိုက္သည္။

"အိမ္ျပန္ပါ သမီးရယ္။ ဆရာ့အတြက္ သမီးမွာ ဘာတာဝန္မွ မရွိပါဘူး"

ထရီဇာ ပါးစပ္ အေဟာင္းသား ျဖစ္သြားပါသည္။

(၈)

ႏွစ္ဦးသား အတန္ၾကာ တိတ္ဆိတ္စြာ ထိုင္ေနၾကသည္။ ေနာက္ဆံုးမွ ထရီဇာက တိုးတိုး ေမးသည္။

"ဆရာ ဘယ္လိုလုပ္ ရိပ္မိ သြားတာလဲ"

သူက ပုခံုးတြန္႔ ျပသည္။

"နည္းနည္းခ်င္းပဲ သမီးရယ္ ... ဆရာ့ဇနီး ဆံုးတာ လပိုင္းပဲ ရွိေသးတယ္လို႔ သမီး သိရက္နဲ႔ ဘယ္လို ဆံုးတာလဲလို႔ တစ္ခါမွ မေမးတာက စၿပီး ဆရာ့စိတ္ထဲ ထူးဆန္း ေနတာပါ"

ထရီဇာ မ်က္ဝန္းအိမ္တြင္ ႐ုတ္တရက္ မ်က္ရည္မ်ား ျပည့္လွ်ံလာသည္။

"ဘယ္လိုလုပ္ ေမးထြက္မွာလဲ။ အဲသည္အေၾကာင္း စဥ္းစားမိတိုင္း ကိုယ့္ဘဝကို စေတးပစ္ခ်င္ ေလာက္ေအာင္ စိတ္ထိခိုက္ခဲ့ ရတာ" ဟု တိုးတိုးေျပာသည္။ သူ သက္ျပင္းခ်သည္။

"အဲဒါ သမီး ခံယူခ်က္ လြဲေနတာ။ မမွားေသာ ေရွ႕ေန မေသေသာ ေဆးသမား ရွိလို႔လား သမီးရယ္။ ေစတနာဆိုး မပါဘဲ မွားတဲ့ အမွား။ ဆံုး႐ႈံးရတဲ့ ဆရာကေတာင္ ဘယ္လိုမွ သေဘာမထားလို႔ ဘာစစ္ေဆးမႈမွ မလုပ္ပါနဲ႔။ အားလံုး ေၾကေအး လိုက္ပါလို႔ ေျပာခဲ့တာ"

ထရီဇာသည္ မ်က္ရည္ေတြေတြ က်လာရင္း အံကေလး ႀကိတ္၍

"ထရီဇာ လာ ေတာင္းပန္ပါရေစ ခြင့္တာင္းတာေတာင္ ခြင့္မျပဳခဲ့ဘူးေလ" ဟု ေျပာသည္။ သူ ေခါင္း ျဖည္းညင္းစြာ ခါသည္။

"ေဒါက္တာ တင္ႏြယ္ေအးတဲ့ ... ထရီဇာလို႔ ဆရာ မသိခဲ့ရပါဘူး။ ဆရာ့ဇနီးကို ကုသရာမွာ အင္ဆူလင္ေဆး တြက္တာ မွားသြားတဲ့ လက္ေထာက္ ဆရာဝန္ကေလးက လာ ေတာင္းပန္ ခ်င္တယ္တဲ့။ ခြင့္မလႊတ္လို႔ အေတြ႕ မခံခဲ့တာ မဟုတ္ပါဘူးကြယ္။ ေတာင္းပန္ရင္း အဲဒီ ဆရာဝန္မေလး ယူၾကံဳးမရ ျဖစ္ေနမွာကို မၾကည့္ရက္လို႔ ၿပီးေတာ့ ... သားသမီး မရွိလို႔ ႏွစ္ေယာက္တည္း တစ္ဘဝ ရွိခဲ့တဲ့ ဆရာတို႔မွာ အဲဒီ ဆံုး႐ႈံးမႈက ရင္ထဲဲ ထိခိုက္ ေနမိတာေတာ့ အမွန္ပဲ။ အဲဒီအေၾကာင္း ထပ္ခါ ထပ္ခါလည္း ေတြးမေနခ်င္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ လက္မခံခဲ့တာပါ။ သမီး ဒီလိုလုပ္မယ္ ဆိုတာ ရိပ္မိရင္ ဆရာ လက္ခံခဲ့မွာ အမွန္ပါပဲ"

ထရီဇာက တစ္ခ်က္ ႐ႈိက္သည္။

"ထရီဇာ ႐ူးမတတ္ စိတ္ထိခိုက္ခဲ့ ရတာ။ ဘယ္သူမွလည္း ထရီဇာ့ကို အျပစ္လည္း မတင္ၾကဘူး။ အျပစ္လည္း မေပးၾကဘူး။ ထရီဇာက အျပစ္ေပးတာကို ခံလိုက္ခ်င္တာ။ ဆရာက ဘာ့ေၾကာင့္ ခြင့္လႊတ္ခဲ့ ရတာလဲ"

"ဆရာလည္း လက္ေထာက္ဆရာဝန္ လုပ္ခဲ့ဘူးတာပဲ။ လက္ေထာက္ ဆရာဝန္ တစ္ေယာက္ကို ေပးထားတဲ့ ခံစားခြင့္နဲ႔ သူ႔လူနာေတြ အတြက္ လုပ္ေပးရတဲ့ အနစ္နာခံမႈ ၊ အပင္ပန္းခံမႈ ယွဥ္ၾကည့္ရင္ အားလံုးဟာ ေစတနာ တစ္ခုတည္းကို အေျခခံ လုပ္ေနတယ္ ဆိုတာ ရွင္းေနတာပဲ။ ႏုိင္ငံျခားမွာ ဆိုရင္ ဒါမ်ိဳး တရားစြဲလို႔ ရတယ္ ေျပာၾကတာပဲ။ ႏုိင္ငံျခားက ဆရာဝန္က လစာ အမ်ားႀကီး ေပးထားလို႔ လုပ္ေပးတာ။ ဒီက တို႔ ဆရာဝန္ေတြက ေစတနာ အဓိကနဲ႔ လုပ္ေပးရတာ။ မွားတာနဲ႔ ခြင့္မလႊတ္ၾကေၾကး ဆိုရင္ တရားပါ့မလား။ ၿပီးေတာ့ သမီးဆရာ့ အရြယ္ ေရာက္ရင္ သိလာမွာပါ။ ဆရာဝန္မွ မဟုတ္ပါဘူး။ လူေတြက အျမဲ မွားေနၾကတာပါပဲ။ တစ္ေယာက္ မွားလို႔သာ တစ္ေယာက္က ခြင့္မလႊတ္ေၾကး ဆိုရင္ ေလာကႀကီးမွာ ဘယ္သူနဲ႔ ဘယ္သူမွ စကားေျပာစရာ အေၾကာင္း မရွိေတာ့ဘူး"

ထရီဇာ မ်က္ရည္ သုတ္သည္။

"ဒါေပမယ့္ ဆရာ ဆံုး႐ႈံးခဲ့ရတာ ၿပီးေတာ့ ခံစားခဲ့ရတာ ႏွလံုးေရာဂါသည္ ဘဝလည္းေရာက္ ေဘးမွာလည္း ျပဳစုမယ့္သူ တစ္ေယာက္မွ မရွိ။ အဲဒါေတြ တာဝန္ အရွိဆံုးသူက ထရီဇာ တစ္ေယာက္ပဲ မဟုတ္လား"

"မဟုတ္ဘူး သမီး။ ပ်က္ခ်ိန္တန္လို႔ ပ်က္ၾက ရတာပါကြယ္။ ဆရာ့ပ်က္ခ်ိန္ ကလည္း နီးေနပါၿပီ။ ဆရာ့လို လူတစ္ေယာက္ အတြက္ လူေတြ အမ်ားႀကီးရဲ႕ အသက္ကို ကယ္ႏုိင္စြမ္းရွိတဲ့ ကယ္ဖို႔ အခ်ိန္ေတြ အမ်ားႀကီး က်န္ေနေသးတဲ့ လူငယ္ တစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘဝကို ျပည္ဖံုးကား ခ်ဖို႔ေတာ့ ဆရာ ဘယ္လိုမွ ခြင့္မျပဳႏုိင္ပါဘူးကြယ္။ ထရီဇာ ေဒါက္တာ တင္ႏြယ္ေအး ဘဝကို ျပန္ပါေတာ့ ..."

ထရီဇာ ေငးငိုင္၍ ေနပါသည္။

(၉)

ေဒါက္တာ တင္ႏြယ္ေအးေခၚ ထရီဇာ ဆလြန္းကား အျဖဴကေလးကို ညင္သာစြာ စက္ႏႈိးလိုက္သည္။ သူက ျပံဳး၍

"သၾကၤန္တုန္းက သမီး ဒီကားနဲ႔ တက္လာတာ မဟုတ္လား" ဟု ေမးေတာ့ ထရီဇာက ရွက္ျပံဳး ျပံဳးသည္။

"ဖုန္းဆက္ၾကည့္ေတာ့ ဆရာ ေဆး႐ုံမွာ ဆိုတာနဲ႔  မႊန္ထူၿပီး လိုက္လာတာ။ သၾကၤန္တြင္းမွာ ကိုယ္ပိုင္ကား မရွိဘဲ လိုက္လာဖို႔ မလြယ္ဘူး ဆိုေတာ႔ ဆရာ ရိပ္မိမွာပဲ ဆိုတာ ေမ့သြားတယ္" ဟု ေျပာသည္။

"ဒါက ေနာက္ဆံုး သိသာသြားတဲ့ အခ်က္ပါကြယ္။ တကယ္တမ္းက သမီး လက္ေခ်ာင္း ကေလးေတြက စတာပါ"

"ရွင္ ... ထရီဇာ့ လက္ေခ်ာင္းေတြ ... ဟုတ္လား ..."

"ဟုတ္တယ္ ... သမီး လက္ေခ်ာင္း ကေလးေတြက ႏူးညံ့လြန္း ေနတယ္။ ေသခ်ာပါတယ္။ သမီး ဒီလက္ေခ်ာင္း ကေလးေတြနဲ႔ လူ႔အသက္ေတြ အမ်ားႀကီး ကယ္ဦးမွာပါ။ ကယ္လည္း ကယ္ႏုိင္ပါေစလို႔ ဆရာ ဆုေတာင္း ေပးပါတယ္။ လူ႔အသက္ တစ္ေခ်ာင္း ကယ္ၿပီးတိုင္း ကယ္ၿပီးတိုင္း သမီး ဆႏၵ ရွိခဲ့တဲ့၊ လုပ္ဖူးခဲ့တဲ့ ဆရာ့ကို ျပဳစုရတဲ့ အလုပ္ လုပ္ေနတာပဲလို႔ သမီးကလည္း သေဘာထား။ ဆရာကလည္း သေဘာထားမယ္ ... ဟုတ္လား ..."

မ်က္ရည္ေလး ဝဲလ်က္ "ဟုတ္ကဲ့" ဟု ေခါင္းညိတ္သည္။

(၁ဝ)

ျပင္ဦးလြင္ ေဆာင္းည သန္းေခါင္အခ်ိန္ ရင္ဘတ္က ေအာင့္ျပန္ၿပီ။ အခုတေလာ ေတာ္ေတာ္ေလးကို စိပ္သည္ ေျပာရမည္။ ျပတင္းေပါက္ မွန္မွတဆင့္ အျပင္မွာ ႏွင္းေတြ သိပ္သည္းစြာ က်ေနသည္ကို ျမင္ေနရသည္။ သည္ႏွင္းထဲကေတာ့ ေၾကကြဲဆို႔နင့္ ေနသည့္ က႐ုဏာ ႏွလံုးသားႏွင့္ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ ေရာက္လာစရာ အေၾကာင္း မရွိေတာ့ပါဘူးေလ။ လာခ်ိန္တန္ လာ၍ သြားခ်ိန္တန္ သြားခဲ့ၾကၿပီ မဟုတ္ပါလား။ ကိုယ္လည္း သည္နည္းႏွင္ႏွင္ေပါ႔။ ေဆး ေလးငါးမ်ိဳးကို ၿပိဳင္တူ ပါးစပ္ထဲ ပစ္ထည့္၍ ေရကို တက်ိဳက္ က်ိဳက္လိုက္သည္။

-------------------

လကၤာရည္ေက်ာ္

ကလ်ာ၊ ေအာက္တိုဘာ၊ ၂၀၀၉။

Credit - ေသာၾကာႀကိဳက္ေသာစာစုမ်ား

Credit to စာပန္းခင္း