အသက္ႀကီးေသာ္ အိုတတ္ပါေစ (ေဒါက္တာေက်ာ္စိန္)

အသက္ႀကီးေသာ္ အိုတတ္ပါေစ

၁၉၆၃-၆၄ ခုႏွစ္အတြင္းက ကၽြန္ေတာ္သည္ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု နယူးေယာက္ၿမိဳ႕ အေနာက္ ၁၁၂ လမ္း႐ွိ စိန္႔မတ္ဟိုတယ္ (St. Mark Hotel) တြင္ ကိုလံဘီယာတကၠသိုလ္၏ ဘြဲ႕လြန္သင္တန္းသား တစ္ဦးအျဖစ္ ေနထိုင္လ်က္ ႐ွိပါသည္။ ထိုစဥ္က ကၽြန္ေတာ္ ေနထိုင္သည့္ ဟိုတယ္ႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္တြင္ အုတ္နီေရာင္လႊမ္းေနေသာ အေဆာက္အအံုႀကီးတစ္ခု ႐ွိပါသည္။ ထိုအေဆာက္အအံုႀကီးမွာ တနလၤာေန႔မွ ေသာၾကာေန႔အထိ ၿငိမ္သက္တိတ္ဆိတ္ေနတတ္ၿပီး ေသာၾကာေန႔၊ စေနေန႔ညမ်ားတြင္မူ မီးမ်ားထိန္လင္းလ်က္ လူအဝင္အထြက္ ႐ွဳပ္ေထြးကာ လႈပ္႐ွားတက္ႂကြ အသက္ဝင္ေနသည္ကို သတိျပဳမိလာပါသည္။
တစ္လတြင္ ႏွစ္ခါ၊ သံုးခါဆိုသလို အသုဘေသတၱာတင္သည့္ ကားအ႐ွည္ႀကီးမ်ားလည္း အဝင္အထြက္႐ွိေၾကာင္း ေတြ႕ရပါသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ေက်ာင္းတက္ရာမွ ျပန္အလာ အမွတ္တမဲ့ ထိုအိမ္ႀကီးဆီသို႔ ၾကည့္မိေသာအခါ အသက္ ၇၀ ေက်ာ္ အဘိုး၊ အဘြားတို႔ တလႈပ္လႈပ္ ဝင္ထြက္ေနေၾကာင္း ေတြ႕ရပါသည္။
တစ္ေန႔တြင္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ အခန္းခ်င္း ကပ္လ်က္တြင္ ေနထိုင္ေသာ ဂီတပါရဂူဘြဲ႕သင္တန္းသား မိတ္ေဆြတစ္ဦးႏွင့္ စကားစပ္မိၾကသည္တြင္ ထိုအိမ္ႀကီးမွာ "ဘိုးဘြားရိပ္သာ" တစ္ခုျဖစ္ေၾကာင္း သိရပါေတာ့သည္။ ထိုမိတ္ေဆြက 'တစ္လ တစ္ခါ ႏွစ္ခါ ဆိုသလို ကားအနက္အ႐ွည္ႀကီးေတြ လာတာေတြ႕တယ္ မဟုတ္လား၊ အဲ့ဒါ ကြယ္လြန္တဲ့ အဘိုးအဘြားေတြကို အသုဘအိမ္ (Funeral parlour) ကို ပို႔တာေပါ့' ဟု ေျပာပါသည္။ ဤတြင္ ကၽြန္ေတာ္က ေသာၾကာေန႔ည၊ စေနေန႔ညမ်ားတြင္ မီးထိန္ထိန္လင္း၍ လွဳပ္႐ွားသက္ဝင္တတ္ေၾကာင္း ေျပာျပရာ 'အဲဒါကေတာ့ တစ္ပတ္တစ္ခါ က်င္းပတဲ့ ဘိုးဘြားတို႔ရဲ႕ မိတ္ဆံုကပြဲ၊ ေသာက္ပြဲ၊ ေပ်ာ္႐ႊင္ပြဲကေလးေပါ့' ဟု ေျပာပါသည္။
ဤတြင္ ကၽြန္ေတာ္ အလြန္စိတ္ဝင္စားမိသြားၿပီး ထိုေန႔ညမ်ိဳးတြင္ ခြင့္ပန္၍ ဝင္ၾကည့္လိုေၾကာင္း ေျပာရာ ထိုမိတ္ေဆြက သူ႔အသိႏွင့္ ဆက္သြယ္ေပးပါသည္။ ထိုပုဂၢိဳလ္၏ ကူညီမႈေၾကာင့္ ဘိုးဘြားတို႔ ေဂဟာသို႔ ေသာၾကာေန႔ တစ္ညေန ေရာက္႐ွိသြားပါသည္။
ဧည့္ခန္းထဲသို႔ ဝင္လိုက္သည့္အခါ မွိန္ပ်ပ် မီးေရာင္ေအာက္ဝယ္ အတြဲလိုက္ ညင္သာစြာ ကေနသူတို႔ကို လည္းေကာင္း၊ အဖြဲ႕လိုက္ စုထိုင္ စကားေျပာရင္း ဘီယာအခ်ိဳရည္ သံုးေဆာင္ေနသူတို႔ကို လည္းေကာင္း ေတြ႕ရပါသည္။ တိပ္ရီေကာ္ဒါမွလည္း 'ပါးခ်င္းအပ္လို႔ ကၾကမယ္ (Dancing cheek to cheek) ဆိုသည့္ ဖရင့္ဆဲနတ္ထရာ (Frank Sinatra) ၏ ေတးသံသာမွာ တိုးတိုးသက္သာ ပ်ံ႕လြင့္၍ ေနပါသည္။ အားလံုးေသာ ပုဂၢိဳလ္တို႔မွာ အသက္ ၇၀ ေက်ာ္မ်ားခ်ည္း ျဖစ္ၾကပါသည္။
လူငယ္တို႔၏ ပါတီမ်ားတြင္ ေတြ႕ရတတ္ေသာ ဆူညံျခင္း၊ ေပါက္ကြဲျခင္း၊ လွဳပ္႐ွားျမဴးထူးျခင္းတို႔ မ႐ွိပါ။ သို႔ေသာ္ လူငယ္တို႔၏ ပါတီမ်ားတြင္ ေတြ႕ရတတ္ေသာ ပီတိေရာင္လႊမ္းသည့္ အျပံဳးလွိဳင္လွိဳင္တို႔ကို လည္းေကာင္း၊ ဘဝအတြက္ တက္ႂကြအားမာန္တို႔ကို လည္းေကာင္း ဘိုးဘြားတို႔၏ မ်က္ႏွာတြင္ အထင္းသား ေတြ႕ရပါသည္။
ပါးခ်င္းအပ္ကာ တြဲကေနေသာ အသက္ ၈၀ ခန္႔ ဘိုးဘြား (၂) ဦးတို႔ကို ေမးၾကည့္သည့္အခါ အထက္တန္းေက်ာင္းတြင္ အတူေနစဥ္က ငယ္ကၽြမ္းေဆြ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ တကၠသိုလ္အေရာက္တြင္ ကြဲသြားၾကၿပီး အဘြားမွာ ေက်ာင္းဆရာမ၊ အဘိုးမွာ တပ္မေတာ္ အရာ႐ွိအျဖစ္ ေနာက္ဆံုး အိမ္ေထာင္က်၊ ေျမးျမစ္ေတြ ရခဲ့ေၾကာင္း၊ ယခု ႏွစ္ေပါင္း (၆၀)ေက်ာ္ အၾကာမွ ဤေနရာသို႔ အဘြားေရာက္လာေၾကာင္း၊ အဘြား႐ွိေၾကာင္း သတင္းၾကား၍ အဘိုးက ေသာၾကာ၊ စေနေန႔မ်ား ညတြင္ အလည္အပတ္ "ဒိတ္" လုပ္ရန္ လာေၾကာင္း သိရပါသည္။
ဘီယာေသာက္ေနေသာ အဘိုးတစ္စုကား ယမန္ေန႔က တီဗြီတြင္ ျပသေသာ လက္ေဝွ႕ပြဲအေၾကာင္း၊ မၾကာမီ လာေတာ့မည့္ ျပည္နယ္အလိုက္ ေဘာလံုးၿပိဳင္ပြဲတြင္ မည္သည့္ျပည္နယ္၏ အေျခအေန မည္သို႔႐ွိေၾကာင္း ၿမိန္ေရ႐ွက္ေရ ေျပာေနၾကပါသည္။ ေအာ္ဟစ္ဆူညံျခင္း မ႐ွိေသာ္လည္း တက္ႂကြမႈ အားမာန္၊ စိတ္ဝင္စားမႈ ဟန္ပန္င အျပည့္အဝ ႐ွိေနပါသည္။ သူတို႔ ယဥ္ေက်းမႈအရ ပါးခ်င္းအပ္ တြဲၾကျခင္း၊ ဘီယာေသာက္ျခင္း စသည္တို႔ကိုမူ နားလည္ ခြင့္လႊတ္သည့္ အျမင္႐ွိဖို လိုပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ မ်က္စိတြင္မူ အသက္ (၇၀) ေက်ာ္၊ (၈၀) အရြယ္ ဘိုးဘြားတို႔ ယင္းသို႔ ျပဳမူေနသည္ကို ၾကည့္၍ မရပါ။ သို႔ေသာ္ စိတ္ပညာ ႐ွဳေထာင့္မွ ၾကည့္ေသာ္ ယင္းတို႔၏ ဘဝအတြက္ အားမာန္တက္မႈ၊ အသက္႐ွင္သန္ေရးအတြက္ အျပည့္အဝ လႈပ္႐ွားမႈတို႔ကို ခ်ီးက်ဴးအတုယူရမည္ ျဖစ္ပါသည္။
ထိုျမင္ကြင္းကို စိတ္မ်က္စိတြင္ ထင္ျမင္လာတိုင္း "အသက္ႀကီးေသာ္ အိုတတ္ပါေစ" ဟု ဆႏၵျပဳလိုစိတ္ ျဖစ္ေပၚလာရပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေ႐ွ႔တိုင္းတြင္ "ဝယဝုဒၶိ​" ဟူ၍ အသက္ႀကီးျခင္းကို ဂုဏ္တစ္ရပ္အျဖစ္ သတ္မွတ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ တစ္ဖက္မွလည္း ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မွိဳင္း မၾကာမၾကာ အမိန္႔႐ွိဖူးသလို "အိုမင္းမစြမ္း" (အိုမင္းေတာ့လည္း မစြမ္းေဆာင္ႏိုင္) ဟူေသာ အသံုးအႏႈန္းကလည္း ႐ွိေနပါေသးသည္။
စိတ္ပညာ႐ွင္တစ္ဦး အေနႏွင့္မူ (၁) အသက္ႀကီးကို ဂုဏ္ယူပါ။ (၂) အိုမင္းေသာ္လည္း စြမ္းေဆာင္ႏိုင္သည့္ အရာမ်ား ႐ွိပါေသးသည္။ (၃) အသက္ႀကီးေသာ္ "အို" တတ္ပါေစဟု တိုက္တြန္းလိုပါသည္။
အသက္အ႐ြယ္ အိုမင္းသည့္အခါတြင္ ေ႐ွာင္ၾကဥ္ရမည့္ ကိစၥမ်ားႏွင့္ ပက္သက္၍ အဂၤုတၱိဳရ္ ျမန္မာျပန္ (ပဥၥကနိပါတ္) ပ-ဒု၊ အနယုသာသုတ္တြင္ ေအာက္ပါအတိုင္း ေဖာ္ျပထားပါသည္။ (၁) မေလ်ာက္မပတ္သည္ကို ျပဳလုပ္ေလ့႐ွနျခင္း (အဝတ္အဆင္၊ အစားအေသာက္၊ ကိုယ္၊ ႏႈတ္၊ စိတ္ အျပဳအမူအားလံုး) (၂) ေလ်ာက္ပတ္ရာ၌လည္း အတိုင္းအ႐ွည္ကို မသိျခင္း (မိမိႏွင့္ သင့္ေသာ အစာကိုပင္ အလြန္အကၽြံ စားေသာက္ပါက ေဘးျဖစ္ႏိုင္သည္)၊ (၃) ေၾကညက္ခဲေသာ အစာကို စားေလ့႐ွိျခင္း၊ (၄) အခ်ိန္အခါ မဟုတ္ဘဲ သြားလာေလ့႐ွိျခင္း (သီလမ႐ွိျခင္း)၊ (၅) ေမထုန္အက်င့္ကို က်င့္ေလ့႐ွိျခင္းဟူ၍ ေဖာ္ျပထားေပသည္။
စိတ္ပညာ႐ွင္တို႔ကမူ ေပ်ာ္႐ႊင္ေအာင္ျမင္စြာ အသက္ႀကီးရင့္ျခင္းႏွင့္ ပက္သက္၍ သီအိုရီ (၂) ခု တင္ျပၾကပါသည္။ ပထမ သီအိုရီကို လႈပ္႐ွားတက္ႂကြမႈ သီအိုရီဟု အမည္ေပး၍၊ ဒုတိယ သီအိုရီကိုမူ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ေ႐ွာင္ခြာမႈ သီအိုရီဟု အမည္ေပးပါသည္။
ပထမသီအိုရီအရ အသက္ (၆၀) ေက်ာ္သူတစ္ဦးအဖို႔ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းက မိမိကို အနားေပးေတာ့မည့္ ဟူေသာ အခ်က္ကို ေ႐ွးဦးစြာ လက္ခံလိုက္ပါ။ ထို႔ေနာက္ အသက္ (၆၀) မတိုင္မီက ျပဳလုပ္ခဲ့ေသာ အျပဳအမူမ်ား ေနရာတြင္ အစားထိုးရန္ အသင့္ ႐ွာေဖြထားပါ။ ယင္းသို႔ ျပင္ဆင္ထားခဲ့လၽွင္ အသက္ (၆၀) ေက်ာ္ အလုပ္မွ အၿငိမ္းစားယူၿပီးသည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ အျခား လုပ္စရာအလုပ္၊ ေပါင္းသင္းစရာ ပုဂၢိဳလ္မ်ား ႐ွိေနၿပီျဖစ္၍ ဘဝတြင္ မေပ်ာ္႐ႊင္ မေက်နပ္စရာအေၾကာင္း မ႐ွိေတာ့ပါ။
တစ္နည္းဆိုရရလၽွင္ အသက္ (၆၀) မတိုင္မီက "အလုပ္သြားျခင္း၊ ေဂါက္သီး႐ိုက္ျခင္း၊ ဘီယာေသာက္ျခင္း" စသည့္ အျပဳအမူတို႔ေနရာတြင္ "စာဖတ္ျခင္း၊ ပန္းမန္စိုက္ပ်ိဳးျခင္း၊ လမ္းေလၽွာက္ျခင္း၊ မန္က်ည္းေဖ်ာ္ရည္ေသာက္ျခင္း" တို႔ႏွင့္ အစားထိုးလိုက္ပါ။ ေပါင္းေဟာင္းသင္းေဟာင္း အလုပ္ခြင္တြင္းမွ လူမ်ားေနရာတြင္ အိမ္႐ွိ တူ၊ တူမ၊ ေျမးျမစ္မ်ား၊ အိမ္နီးနားခ်င္း ကေလးမ်ား၊ ရပ္ကြက္တြင္းမွ အျခားအၿငိမ္းစားယူၿပီးသူ သက္တူ႐ြယ္တူမ်ားကို အစားထိုးလိုက္ပါ။ ဘဝသည္ ျပည့္စံုေပ်ာ္႐ႊင္ ေက်နပ္ဖြယ္ ေကာင္းသြားပါလိမ့္မည္ဟု ဆိုထား၏။ ဤသည္ပင္ အသက္ႀကီးက အိုတတ္ဖို႔အတြက္ လမ္းညႊန္ခ်က္တစ္ရပ္ ျဖစ္ပါေပသည္။
ဒုတိယသီအိုရီကမူ ပထမသီအိုရီႏွင့္ ဆန္႔က်င့္ဘက္ အယူအဆကို တင္ျပထား၏။ အသက္ (၆၀) ေက်ာ္သည္ႏွင့္ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းက မိမိကို အဆက္ျဖတ္ေတာ့မည္ ျဖစ္သကဲ့သို႔ မိမိကလည္း လူ႔အဖြဲအစည္းႏွင့္ အဆက္ျဖတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားပါ။ မိမိအလုပ္မွ လည္းေကာင္း၊ ေပါင္းေဟာင္းသင္းေဟာင္းမ်ားမွ လည္းေကာင္း ေ႐ွာင္ခြာလိုက္ပါ။ သံေယာဇဥ္ေႏွာင္ႀကိဳး အထပ္ထပ္ကို ေထာင္းေထာင္းေၾကေအာင္ ျဖတ္လိုက္ပါ။ ထို႔ေနာက္ မိမိ၏အတြင္းစိတ္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကိုသာ ေ႐ွး႐ွဳလုပ္ေဆာင္ပါ။ အလုပ္မွ အၿငိမ္းစားယူလိုက္ျခင္းသည္ ႏွလံုးတုန္ေစ၊ ရင္ခုန္ေစ၊ ဦးေႏွာက္ေျခာက္ေစ၊ အသက္တိုေစေသာ ျပႆနာေသာင္းေျခာက္ေထာင္ ေဘးမွ ကင္းေဝးျခင္း ျဖစ္သည္ဟု ယူဆလိုက္ပါ။ မဂၤလာေဆာင္၊ ႐ွင္ျပဳ၊ ညစာစားပြဲတို႔သို႔ အဖတ္မခံရျခင္းသည္ သက္ေတာင့္သက္သာ ကိုယ္ခ်မ္းသာသလို အနားယူႏုိင္ရန္ အခြင့္အေရးသစ္ကို လမ္းဖြင့္ေပးထားသည္ဟု ယူဆလိုက္ပါ။ အသက္ႀကီးသည္ႏွင့္အမၽွ စိတ္ခ်မ္းသာပါလိမ့္မည္ဟု ဆိုထားသည္။
ကၽြန္ေတာ္ နိဂံုးခ်ဳပ္ပါေတာ့မည္။
ကၽြန္ေတာ့္ေဆာင္းပါး "အသက္ႀကီးေသာ အိုတတ္ပါေစ" ဟု ဆိုထားေသာေၾကာင့္ ၆၀ မေက်ာ္ေသးသူက မိေက်ာင္းမင္း ေရခင္းျပသည္ဟု မထင္ၾကေစလိုပါ။ အထက္တြင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဘာသာေရး႐ွဳေထာင့္မွ အခ်က္ ၅ ခ်က္ႏွင့္ စိတ္ပညာ႐ွဳေထာင့္မွ သီအိုရီ ၂ ရပ္ကို တင္ျပထားပါသည္။ အကယ္၍ ဤေဆာင္းပါးဖတ္သူသည္ အသက္ ၆၀ ေအာက္ ျဖစ္ပါက သိပ္ ေတြးေတာခ်ိန္ဆ စဥ္းစားစရာ မလိုပါ။ ေနာင္အခါ ဖတ္ရန္ ဤေဆာင္းပါးကို သိမ္းဆည္းလိုက သိမ္းဆည္းထားႏိုင္ပါသည္။
အကယ္၍ ေဆာင္းပါးဖတ္ေနသူသည္ အသက္ ၆၀ (အၿငိမ္းစား) ပုဂၢိဳလ္မ်ား ျဖစ္ေနခဲ့ေသာ္ အခ်က္ ၅ ခ်က္ကို အထပ္ထပ္ဖတ္၍ မိမိလက္႐ွိ အေျခအေနႏွင့္ ခ်ိန္ထိုးၾကည့္ရန္ လိုပါလိမ့္မည္။ ဆန္႔က်င္ဘက္ သီအိုရီ ၂ ခုကို အထပ္ထပ္ ဆင္ျခင္၍ မိမိ၏ ဓာတ္ခံအေျခအေနႏွင့္ မည္သည့္သီအိုရီတို႔ ကိုက္ညီသည္ကို ခ်ိန္ကိုက္ၾကည့္ရန္ လိုပါလိမ့္မည္။
အသက္ ၆၀ ေက်ာ္ ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြ ၂ ဦး ႐ွိပါသည္။ တစ္ဦးက ႏုပ်ိဳစဥ္က ဂီတအႏုပညာ လိုက္စား၍ ယမကာေလး မွီဝဲကာ မိန္းကေလး မိတ္ေဆြအမ်ားႏွင့္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္႐ႊင္႐ႊင္ ေနခဲ့သူ ျဖစ္ပါသည္။ ယခု သူသည္ သီခ်င္းႀကီး ေရဒီယိုမွ လာလၽွင္ စည္းလိုက္၍ ေမဆြိ၏ စတီရီယိုသံၾကားလၽွင္ ဒူးေလးႏွန္႔ကာ တစ္ခါတစ္ရံ ဘီယာေအးေအး အနည္းငယ္မွီဝဲ၍ ေျမးမ်ား၊ တူမမ်ားကို အားလပ္ခ်ိန္တြင္ အဂၤလိပ္စာ သင္ေပးေနပါသည္။
အျခညးမိတ္ေဆြ တစ္ဦးမွာ "ပ်ိဳ" စဥ္က စကားနည္း၍ စာရင္းအင္း ပါဝင္ေသာ လုပ္ငန္းခြင္တြင္ အေသာက္အစား ကင္း႐ွင္းစြာ ငါးပါးသီလ ျမဲခဲ့ေသာ လူပ်ိဳႀကီး ျဖစ္ပါသည္။ ယခု အိုသည့္အခါတြင္မူ သက္သက္လြတ္စား၍ ဥပုပ္ေန႔တိုင္း ႐ွစ္ပါးသီလျမဲၿပီး တရားအားထုတ္၊ တရားစာအုပ္ႏွင့္ ေနသူ ျဖစ္ပါသည္။ တူ၊ တူမမ်ားလာသည္ကိုလည္း ဟက္ဟက္ပက္ပက္ မ႐ွိလွပါ။
ထိုပုဂၢိဳလ္ ၂ ဦးသည္ ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြးအဆင္တြင္ သိသာထင္႐ွားစြာ ျခားနားၾကပါသည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔ႏွစ္ဦးလံုး၏ ေလာကအျမင္သည္ ၾကည္လင္ပါသည္။ သူတို႔ႏွစ္ဦးလံုး ေပ်ာ္႐ႊင္ေက်နပ္လ်က္ ႐ွိၾကပါသည္။
သူတို႔ႏွစ္ဦးကား အသက္ႀကီးသည့္အခါတြင္ "အအို" တတ္သူမ်ားဟု သတ္မွတ္ကာ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူတိူ႔နည္းတူ "အအို" တတ္ရန္ ႀကိဳးပမ္းလ်က္ ႐ွိပါသည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ကား "အို" ရန္ အခ်ိန္အေတာ္လိုေသးသည္ျဖစ္ရာ မၾကာမီအိုေတာ့မည့္ သူတို႔အား ဤေဆာင္းပါးျဖင့္ "ဘုန္းႀကီး စာခ်" လိုက္ရပါသတည္း။
ေဒါက္တာေက်ာ္စိန္
မွတ္ခ်က္ ။  ။ ဆရာႀကီး၏ မူရင္းေဆာင္းပါးတြင္ ဝယဝု (ၯ)ကိုလံုးႀကီးတင္ႏွင့္ ေရးထားပါသည္၊ စာ႐ိုက္ရာတြင္ အခက္အခဲ႐ွိခဲ့တာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္က အဓိပၸါယ္တူသည့္ "ဝယဝုဒၶိ" ျဖင့္ အစားထိုးထားပါသည္။ (ထက္ေဇာ္ထူး)