အေတြးစာစု
မ်က္ႏွာဖံုးေတြေအာက္က အတၱပါးပါးေလးကို ျမင္တဲ့အခါ...... ကိုယ္ ျပံဳးမိတယ္
လူေတြဟာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အတၱေတြနဲ႔ထံုမႊမ္းၿပီး ဟန္ေဆာင္မ်က္ႏွာဖံုးတပ္ထားၾကတဲ့သတၱဝါေတြပဲ
ေလာကဓံဆိုတာကို ၾကားတဲ့အခါ ခပ္ေသာေသာရယ္ျဖစ္တယ္
တကယ္ေတာ့ ေလာကဓံဆိုတာ ကံဆိုးမသြားရာ မိုးလိုက္ရြာတတ္တဲ့အမ်ိဳးပဲ......
အေကာင္းအဆိုး အမွားအမွန္ ေသခ်ာမသဲကြဲတဲ့အခါ
ေဝဖန္ အျပစ္တင္မႈေတြကို
ခပ္ဆိတ္ဆိတ္ပဲ နားေထာင္ေပးလိုက္တယ္
အမွန္တရားကိုသိလာတဲ့အခါ အလိုလို တိတ္ဆိတ္သြားၾကတာခ်ည္းပဲ.....
ေၾကာက္တယ္..... တျဖည္းျဖည္းေၾကာက္လာတယ္
မ်က္လံုးေတြကို ေၾကာက္တယ္
နားေတြကို ေၾကာက္တယ္
ႏႈတ္ခမ္းေတြကို ေၾကာက္တယ္
တစ္ခါတစ္ေလမွာ သူမ်ားေတြလင္းဖို႔ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ေမွာင္ျပလိုက္ရတာ ပိုေအးခ်မ္းတယ္
ကိုယ့္အတြက္ ကိုယ္ရွင္သန္ေနတာမို႔
ကိုယ့္ကို အကဲျဖတ္ဖို႔
ကိုယ့္ကို ေဝဖန္ဖို႔.....
တစ္ျခားသူေတြမလိုဘူး
ကိုယ္ ကိုယ္တိုင္ပဲ လိုတယ္.....
ကိုယ့္မ်က္လံုးေတြကို မွိတ္လိုက္တယ္
ကိုယ့္နားေတြကို ပိတ္လိုက္တယ္
ကိုယ့္ႏႈတ္ခမ္းေတြကို ပိတ္လိုက္တယ္
ေအးခ်မ္းစြာ အနားယူပါရေစ......
ကမ႓ာႀကီးပူေႏြးလာတဲ့အေၾကာင္း မသိခ်င္ဘူး
ရာသီဥတုေတြ ေဖာက္ျပန္လာတဲ့အေၾကာင္း မသိခ်င္ဘူး
ကမ႓ာႀကီးရဲ႕ အနိဌာရံုေတြ မျမင္ခ်င္ဘူး
သတင္းေယာင္ေဆာင္တဲ့ အတင္းေတြကို မၾကားခ်င္ဘူး
တစ္ေယာက္ ေယာက္ကို အျပစ္တင္တဲ့စကားေတြမေျပာခ်င္ဘူး.......
ပင္လယ္ႀကီးကိုေငးမယ္
အေတြးေတြကို ရြက္လႊင့္မယ္
ခ႐ုခြံေလးေတြ ေကာက္ၿပီးသီမယ္
သစ္ပင္ေလးေတြကို စကားေျပာမယ္
ေကာ္ဖီတစ္ခြက္၊ စာအုပ္တစ္အုပ္နဲ႔ မိုးေန႔ေတြကို ကုန္ဆံုးမယ္
လိုခ်င္တာေတြ မရႏိုင္တဲ့ဘဝမွာ
အမ်ားႀကီးမေတာင္းဆိုပါဘူး
တစ္ခုေလးပဲ.....
စိတ္ေအးခ်မ္းမႈေလးတစ္ခုပဲ လိုတယ္.....
Credit -မအိသဥၨာေက်ာ္
Comments
Post a Comment