ေသဆုံးျခင္း

ေသဆုံးျခင္း 

(ေရေအး)

(၁)

ည ကိုးနာရီ ထိုးၿပီ။ `အမယ္ေလး ဒီညေတာ့ အိပ္ရေတာ့မယ္ မထင္ဘူး´ တဲ့။ လူနာေဘးကေန ထြက္လာတဲ့ ေဒါက္တာမက သူ႔ရဲ႕ မုန္တိုင္းမိထားသလို ဆံပင္ကို တၿဗိၿဗိကုတ္၊ သူ႔ခုံမွာ ယိမ္းယိမ္းထိုးထိုး ဝင္ထိုင္လိုက္ရင္း မလွမ္းမကမ္းက ဖတ္သီဖတ္သီ အလုပ္႐ႈပ္ေနတဲ့ အနီဝတ္ သူနာျပဳကို လွမ္းေျပာလိုက္တယ္။ ဆရာမက မခ်ိျပံဳး ျပံဳးတယ္။ ၿပီးေတာ့ `ကၽြန္မ မအိ္ပ္ရတာ သုံးည ရွိၿပီ။ ညဂ်ဴတီ စကတည္းကပဲ´ လို႔ ႏြမ္းလ်လ် ျပန္ေျပာရွာတယ္။ အဲဒီေနာက္ `အစ္မလည္း ဝဋ္႔ပဲ၊ ကၽြန္မလည္း ဝဋ္ပဲ၊ လူနာလည္း ဝဋ္႔ပဲ´ ဆိုတဲ့ စကားကို တိုတိတိုေတာင္း ဆိုၿပီး သုတ္သီးသုတ္ျပာ ထြက္သြားျပန္ေရာ။ ေဒါက္တာမက `ဟုတ္တာေပါ့´ ဆိုတဲ့ပုံနဲ႔ ေခါင္းကို တဆတ္ဆတ္ ညိတ္ၿပီး က်န္ခဲ့တယ္။ သူတို႔ သူနာျပဳေတြ ဆိုတာက ေန႔သမား၊ ညသမားလို႔ ခြဲထားၿပီး ညသမားက ညႀကီးပဲ ဆက္တိုက္ ဆင္းၾကတာ ဆိုေတာ့ အိပ္ေရးက ရက္ဆက္ ပ်က္တယ္။ ေဒါက္တာမေတြလို ႏွစ္ဆယ့္ေလးနာရီ ဂ်ဴတီကို တစ္ေယာက္ တစ္လွည့္စီ သုံးေလးရက္ျခား ယူၾကရတာ မဟုတ္ဖူး။ ေခါင္းညိတ္ ေနရင္းပဲ ေဒါက္တာမက `ေနပါဦး ညဂ်ဴတီ စကတည္းက မအိပ္ရတာ ဆိုေတာ့ သူက ဂ်ဴတီ စအဆင္း၊ ဟိုလူနာက စအေဖာက္ေပါ့´ လို႔ ရက္တြက္မိတယ္။ `ေသခ်ာတယ္၊ ဒင္း႐ႈပ္တာပဲ။ ဒင္းေၾကာင့္ လူ႐ႈပ္မ´ လို႔ စိတ္ထဲ ေရရြတ္လိုက္တယ္။ ဟုတ္ခ်င္မွလည္း ဟုတ္မွာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ဟုတ္ဟုတ္၊ မဟုတ္ဟုတ္ ဒါက တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ စြပ္စြဲေနၾက ထုံးစံပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ ေဒါက္တာမက အဲဒီလို ဒင္းေၾကာင့္၊ ဒင္းေၾကာင့္လို႔ စိတ္ထဲ သူနာျပဳမကို တရားခံ ၿငိဳးေနရင္းပဲ ဟစိဟစိ ျဖစ္ေနတဲ့ ဟိုလူနာဆီ စိတ္က ေရာက္သြားျပန္ေရာ။

အဲဒီလူနာ အေမာေဖာက္ေနတာ သုံးရက္ရွိၿပီ။ ဒီလူနာေဆာင္မွာ တစ္ပတ္ၿပီး တစ္ပတ္ ၾကည့္ေနၾကတဲ့ ဆရာဝန္၊ ဆရာမတုိင္းက ေသမွာပါလို႔ လက္ေလွ်ာ့ၿပီးသား။ ေဒါက္တာမ ဒီမနက္ ဂ်ဴတီ လာခ်ိန္းေတာ့လည္း ညက သြားေလာက္ၿပီလို႔ ထင္ေနတာ။ `က်န္တာေတြက အေကာင္းေဟ့။ မိုးေက်ာ္ တစ္ေယာက္ပဲ ေဖာက္ေဖာက္ေနတာ။ ဘယ္အခ်ိန္ သြားေတာ့မလဲ ေတြးၿပီး အိပ္ကို မအိပ္ရဘူး။ ကဲ ငါေတာ့ လြတ္ၿပီ။ ဒီေန႔ ကူးမယ္ေတာ့ မထင္ဘူး။ သူငယ္ခ်င္းေလး ကံေကာင္းပါေစ´ လို႔ သူ႔သူငယ္ခ်င္း ေဒါက္တာမက ျပံဳးစိစိနဲ႔ ႀကိဳေတာ့ သူ႔မယ္ `ဟင္ မသြားေသးဘူးလား´ လို႔ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ေရရြတ္မိတယ္။ `ေအး ရွိတုန္း၊ နင့္ကို ေစာင့္ေနတာတဲ့´ လို႔ သူငယ္ခ်င္းက ခပ္ရႊင္ရႊင္ ျပန္ေျပာေပမယ့္ သူ႔မွာ မျပံဳးႏိုင္ဘူး။ `ေသနာမ ကိုယ့္ကိစၥကို အျပတ္ရွင္းမသြားဘူး´ လို႔ ပြစိပြစိ ျပန္ဆဲလိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ခပ္ၾကာၾကာေတာ့လည္း စိတ္မညစ္ႏိုင္ပါဘူး။ တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ ေရာက္လာတဲ့ ဆရာဝန္ႀကီးေတြ၊ ဆရာဝန္လတ္ေတြနဲ႔ လိုက္ၿပီး လူနာေတြ ၾကည့္ရ၊ ၿပီးေတာ့ မိုးဦးက်မွာ ထြက္တဲ့ ပရစ္ဖူးေတြလို အလွ်ိဳလွ်ိဳ ေပၚလာတဲ့ ေသြးစစ္တာတို႔၊ ခါး႐ုိးေဖာက္တာတို႔၊ လူနာေတြကို ေရာဂါအေၾကာင္း လိုက္ၿပီး ရွင္းျပရတာတို႔လို အလုပ္မ်ိဳးေတြ ၾကားမွာ ေျပးဟယ္၊ လႊားဟယ္နဲ႔ လူက ေႏြရာသီ ေလတိုက္တိုင္း လြင့္ရတဲ့ သစ္ရြက္ေျခာက္ေလာက္မွ မၿငိမ္ႏိုင္ဘူး။

`ဆရာမ၊ မိုးေက်ာ္ေလ´

အဲဒီ ၾကားကာလမွာ လူနာရဲ႕ အေမက ေဒါက္တာမဆီကို မ်က္ႏွာ အညႇိဳးသားနဲ႔ ရွစ္ခါေရာက္တယ္။ အဲဒီ္အခ်ိန္မွပဲ သူကလည္း လူနာကို ေမ့သလို ရွိေနရာက သတိရၿပီး ကသုတ္ကရက္ ေျပးၾကည့္ရတာပဲ။ ၿပီးရင္ `ဆရာမ ဟိုက္ဒ႐ုိေကာ္တီဇုံးေလး ထိုးေပးပါဦး´၊ `ဆရာမ ေသြးအခ်ိဳဓာတ္ေလး စစ္ေပးပါဦး´ ၊`ဆရာမ ဒိုပါမင္းကို ဆယ့္ငါးစက္ တိုးလိုက္ေတာ့´ လို႔ လိုအပ္တယ္ ထင္တာေလးေတြ ထထ ေအာ္ရတယ္။ အျမႇဳပ္ ပလုံစီထေနတဲ့ ေအာက္ဆီဂ်င္ အိုးေလးကို ရမယ္ရွာတဲ့အခါ ရွာတယ္။ တခါတေလေတာ့လည္း `ဆရာ လူနာမိုးေက်ာ္ကေလ´ လို႔ သူ႔ထက္ အႀကီးကို ေျပးေျပာရတယ္။ ၿပီးရင္ `အေဒၚ့သား အေျခအေနက အေဒၚတို႔ ျမင္တဲ့ အတိုင္းပဲေနာ္။ ကၽြန္မတို႔လည္း ထိုးစရာရွိတဲ့ ေဆးကို အကုန္ ထိုးေပးတာပဲ။ ဆရာႀကီးေတြလည္း ၾကည့္တာပဲ။ ဒါေပမယ့္´ လို႔ ေလကု ကုရေသးတယ္။ လာမေခၚေပမယ့္ ခဏတျဖဳတ္ အားရင္လည္း ေျပးၾကည့္ရတယ္။ လူနာက ဘယ္အခ်ိန္မ်ား ထေလွ်ာမလဲ မသိဘူးေလ။ အခုခ်က္ခ်င္းပဲလား၊ ေနာက္ထပ္ နာရီဝက္ေနရင္လားနဲ႔ ရင္တမမ ေျပး,ေျပးၾကည့္ရတာ။

အခုေတာ့ ညေရာက္ၿပီ။ ေန႔ခင္း တာဝန္က် ဆရာမနဲ႔ ညတာဝန္က် ဆရာမတို႔ေတာင္ `ဟယ္ မိုးေက်ာ္က ရွိေသးတာလား´ လို႔ တစ္ေယာက္က မခ်ိဳမခ်ဥ္ မ်က္ႏွာနဲ႔ ေနာက္တစ္ေယာက္က ငိုခ်င္သလို မ်က္ႏွာနဲ႔ တာဝန္ ေျပာင္းလိုက္ၾကၿပီ။ ညဆရာမက `လူတစ္ေယာက္ ေသဖို႔ ခက္ခဲပင္ပန္း လိုက္တာေနာ္´ တဲ့။ ေရရြတ္တယ္။ တစ္ေန႔လုံး တေတာက္ေတာက္နဲ႔ ေျပးေနရၿပီး မၾကာခင္ကမွ စထိုင္ရတဲ့ ေဒါက္တာမက အဲဒီစကား ၾကားေတာ့ `ဟုတ္ပ၊ ဘာေတြကိုမ်ား စိတ္စြဲၿပီး ဒီေလာက္ ခံေနရပါလိမ့္´ လို႔ ေတြးမိေရာ။ ဒါနဲ႔ အိပ္ရေတာ့မယ္ မထင္ဘူးလို႔ အေတြးေရာက္ၿပီး ဆရာမကို လွမ္းေျပာမိေရာ။ ေဒါက္တာမက `လူနာကို ၾကည့္ရတာ ဒီညေတာ့ သြားမွာ ေသခ်ာသေလာက္ပဲ´ လို႔ ဆက္ေတြးတယ္။ ေစာေစာပဲ သြားမလား၊ ေနာက္က်ၿပီးပဲ သြားမလား ႏွစ္ခုထဲက တစ္ခုျဖစ္ဖို႔ ရွိတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ အခုေတာင္ ညကိုးနာရီ ထိုးၿပီးၿပီ ဆိုေတာ့ အခုခ်က္ခ်င္းပဲ ကိစၥေပၚဦး ဟိုလူကို လွမ္းေခၚရ၊ ဒီလူကို စကားေျပာရ၊ တိုင္ပင္ၾက၊ ေဆြးေႏြးၾက ကိစၥဝိစၥေတြနဲ႔ အနည္းဆုံး ဆယ့္တစ္နာရီ ဆယ့္ႏွစ္နာရီကေတာ့ ထိုးမယ္။ ဒါေတာင္ လူနာက ခ်က္ခ်င္း သြားဦးမွ။ ဒီပုံစံအတိုင္း ဆိုရင္ ခ်က္ခ်င္းႀကီး သြားဖို႔ကလည္း မျဖစ္ႏိုင္ေသးဘူး။ အခ်ိန္မေရြး ေခါက္ခနဲ ျဖစ္ႏိုင္တဲ့ အေျခအေနေပမယ့့္ ဒီလူနာ ၾကည့္ရတာေတာ့ သက္ဆိုး ရွည္ဦးမယ့္ ပုံစံ။ ေတာင္ေတာင္အီအီ ေတြးေနရင္းပဲ လြန္ခဲ့တဲ့ တစ္ပတ္္ေလာက္က မိုးေက်ာ္ရဲ႕ ခုတင္မွာ ေရာင္းဒ္ေနတုန္း သူ႔ကို ေျပာလိုက္တဲ့ စကားကို ျပန္ၾကားတယ္။

`ဆရာမ တကယ္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခုခု ျဖစ္ရင္ သက္ေတာင့္သက္သာနဲ႔ သြားႏိုင္ေအာင္ ကူညီေပးပါ´ တဲ့။

အဲဒီတုန္းကေတာ့ ေဒါက္တာမက အကယ္ဒမီရ မင္းသမီး အလားပဲ။ `ေသစရာလား၊ ဒီေလာက္ေဆးေတြ ကုေနတာ´ ဆိုတဲ့ မ်က္ႏွာေပးနဲ႔ေလ။ `ရွင္ ေသေတာ့မယ္လို႔ ဘယ္သူကေျပာတုံး´ ဆိုတဲ့ စကားကို သြက္သြက္ႀကီးကို ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ ေဆးေတြ ကုေနရင္ကိုပဲ မေသေတာ့မယ့္ ပုံစံ၊ လူဆိုတာ ေသမ်ိဳးေဟ့ ဆိုတာကို လက္သင့္ မခံခ်င္တဲ့့ ပုံစံနဲ႔ေလ။ အမွန္ေတာ့ ေျပာေနက်မို႔သာ ပါးစပ္က ထြက္သြားတာ သူ႔စိတ္ထဲ ေျပာလိုက္တဲ့ စကား သူကိုယ္တိုင္ေတာင္ မယုံဘူး။ မယုံလည္း ေျပာရတာပါပဲ။ `ဟုတ္က့ဲပါ၊ ရွင့္အတြက္ အသက္သာဆုံး ျဖစ္ေအာင္ ကူညီေပးပါမယ္´ လို႔ ျပန္ေျပာလို႔လည္း မရ၊ `ဒါက ျမန္မာျပည္ရွင့္။ ရွင္ေတာင္းဆိုတဲ့ ညင္သာစြာ အသက္ ေသဆုံးေအာင္ ကူညီပိုင္ခြင့့္ ဥပေဒက ဒီႏိုင္ငံမွာ မရွိေသးဘူး´ လို႔ ျပန္ေျပာလို႔လည္း မေကာင္းေတာ့၊ ဒီစကားပဲ ေျပာစရာ ရွိတယ္။

`ကၽြန္ေတာ္ မခံစားခ်င္ေတာ့ဘူး´

လူနာကလည္း ယုံပုံ မရပါဘူး။ ကြဲထြက္ခါနီး အိုးကို ပုတ္လိုက္ရင္ ထြက္လာတဲ့ အက္တက္တက္ စကားသံမ်ိဳးနဲ႔ ေဝဒနာေတြ မခံစားခ်င္ေတာ့ေၾကာင္း ကိုပဲ ေဒါက္တာမကို ျပန္ေျပာတယ္။ ဒီေတာင္ကိုေတာ့ မေက်ာ္ေတာ့ဘူး၊ မၾကာခင္ ေသရေတာ့မယ္ ဆိုတာ သိေနတဲ့ ပံုမ်ိဳးပဲ။ သိေနမွာေပါ့။ ေဒါက္တာမ ေတြးတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ငါးလ လူနာ ေဆး႐ုံကို ပထမဦးဆုံး ေရာက္လာတာနဲ႔ အခု အေျခအေနေတြက ဗ်ိဳင္းနဲ႔ က်ီးရဲ႕အေမြးေတြလို တျခားစီ ျဖစ္ကုန္ၿပီ။ အဲဒီတုန္းက လူနာဆိုတာ သူ႔ေရာဂါက ကင္ဆာမွန္း သိေပမယ့္ မ်က္လုံးေတြက အေရာင္ ေတာက္ေနတုံး။ ကင္ဆာေဆး သြင္းမယ္၊ ဓာတ္ကင္မယ္၊ ငါးႏွစ္တာ ေနရဦးမယ့္ ကာလမွာ လုပ္ခ်င္တာေတြ လုပ္သြားဦးမယ္ ဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ရွိတုံး။ အဲဒီေနာက္မွ ေဆး႐ုံမွာ ဆင္းခ်ည္ တက္ခ်ည္၊ ကင္ဆာေဆးေတြ သြင္းေတာ့လည္း တေဝါ့ေဝါ့ ထိုးအန္၊ ဓာတ္ကင္ေနတဲ့ ၾကားက အနာက တျဖည္းျဖည္း ႀကီးလာ။ လူကလည္း တျဖည္းျဖည္း ျဖဴဆုပ္လာလိုက္တာ ေနာက္ဆုံး စကၠဴျဖဴ တစ္ခ်ပ္လိုပဲ။ ေသြးေတြ တစ္လုံးၿပီး တစ္လုံး သြင္းေနရင္းပဲ ကင္ဆာ ဆိုတာႀကီးက ကိုက္စား သြားလုိက္တာ ကိုယ္ခႏၶာက ေနပူမိတဲ့ ေရခဲေခ်ာင္းလိုကို ႐ုတ္တရက္ ပါးလွပ္ သြားေတာ့တာ။ ငါးလ အတြင္းမွာ အကူမပါရင္ ဟိုဘက္ ဒီဘက္ေတာင္ မလွည့္ႏိုင္ေတာ့တဲ့ ဘဝ။ ဘတျပန္၊ က်ားတျပန္ အျပန္အလွန္ လုံးေထြးသတ္ပုတ္ ၾကတာေပမယ့္ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေသမင္းက ႏိုင္ခါနီးေနၿပီ္ ဆိုတာ နည္းနည္းေလးပဲ စဥ္းစားဦး သိႏုိင္ၿပီကိုး။ လူနာလည္း ကိုယ့္အေျခအေနကိုယ္ မသိ ဘယ္ရွိပါ့မလဲ။

`အားတင္း ထားစမ္းပါဟယ္´ ေဒါက္တာမ ျပန္ေျပာလို္က္တယ္။ ျပန္သာ ေျပာရေပမယ့္ သူသာ လူနာေနရာမွာ ဆိုရင္လည္း ဒီလုိ ျဖစ္မွာပဲလို႔ ေဒါက္တာမ ေတြးတယ္။ လူနာကို ဖ်တ္ခနဲ ၾကည့္လိုက္တာနဲ႔တင္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ မဲ့ေနတဲ့ မ်က္လုံး ျပဴးက်ယ္က်ယ္၊ ၾကည္ေလာင္ေလာင္ကို အရင္ဆုံး ျမင္ရတယ္။ မ်က္တြင္းက ေဟာက္ပက္ပက္၊ နားရင္း နားထင္ေတြက က်ေနၿပီ။ ေငါထြက္ေနတဲ့ ပါး႐ုိး၊ ေခါထြက္ေနတဲ့ သြား ၊ မ်က္ႏွာက ေမ်ာက္နဲ႔ သိပ္တူတယ္။ လက္ေတြ ေျခေထာက္ေတြ ၾကည့္ေတာ့ေကာ ဘာထူးေသးသလဲ။ ပါးလွပ္လွပ္ အေရျပားေအာက္မွာ အ႐ုိး တစ္ေခ်ာင္းခ်င္းစီက အထင္းသားနဲ႔။ ရင္ဘတ္ကေလး တစ္ခုသာ နိမ့္ခ်ည္ျမင့္ခ်ည္ အသက္ရွဴ မေနေတာ့ဘူး ဆိုရင္ တကယ့္ လူေသပဲ။ တကယ့္ ကမၼဌာန္းရုပ္။ ငါးႏွစ္ ခံႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့ အေျခအေနက ငါးလ အတြင္းမွာပဲ လုံးပါး ပါးသြားၿပီ။ ဘယ္လိုေတြးေတြး အားတက္စရာ မရွိဘူး။ အသက္ ႏွစ္ဆယ့္ငါးႏွစ္ အရြယ္မွာ ေသမင္းက မ်က္ေစာင္း လွမ္းခ်ိတ္ေနၿပီ။ ဒါေပမဲ့ ဒါမေျပာ ဘာျပန္ေျပာ ရမလဲ။ ေနာက္ဆုံး ေဒါက္တာမ တစ္ေယာက္ လုပ္စရာရွိတာ ျမန္ျမန္သြက္သြက္ လုပ္ၿပီး လူနာနားကေန ထြက္ေျပးခဲ့ရတယ္။ ေသခါနီးေနတဲ့ သူအတြြက္ သူ႔မွာ ေျပာစရာစကား မရွိေတာ့ဘူးေလ။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ဟန္ေဆာင္ ပန္ေဆာင္လည္း မေျပာခ်င္ေတာ့ဘူးေလ။ `မအားဘူး၊ အလုပ္ လုပ္ဦးမယ္´လို႔ စကားစျဖတ္ၿပီး ေျပးလာတဲ့ သူ႔ေက်ာကို လူနာေငးၿပီး ၾကည့္ေနမွာ သိသားပဲ။ သနားေပမယ့္ မတတ္ႏိုင္ဘူး။

ကဲ ထိုင္တာျဖင့္ ဖင္မပူေသးဘူး၊ ဟိုေတြးဒီေတြးနဲ႔ပဲ ဆယ္နာရီက ထုိးျပန္ၿပီ။ ေဒါက္တာမ ဟူးခနဲ သက္ျပင္းခ်၊ သူ႔ေရွ႕ စာေရးခုံေပၚက နားက်ပ္ကို ေကာက္ၿပီး ထတယ္။ သူ ယိုင္တိယိုင္တိုင္န႔ဲ လူနာေဘး ဝင္သြားေတာ့ ဝိုင္းအုံေနတဲ့ လူအုပ္ႀကီးက ရွဲေပးတယ္။ ေခါင္းရင္းမွာ သားရဲ႕ နဖူးကို ပြတ္ၿပီး ထိုင္ေနတဲ့ လူနာ့အေမရဲ႕ ပါးစပ္က လႈပ္တုတ္ လႈပ္တုတ္နဲ႔။ တရားစာ ရြတ္ေနတယ္ ထင္ပါရဲ႕။ ေဒါက္တာမလည္း လူနာကို ေသြးေပါင္ခ်ိန္၊ နားက်ပ္ေလးနဲ႔ ဟိုေထာက္၊ ဒီေထာက္ေပါ့။ ဟန္ျပပါပဲ။ ဒီေလာက္ေတာင္ ေသခ်ာေနမွေတာ့ ဘာလုပ္လို႔ ရဦးမွာလဲ။ လူနာရွင္ စိတ္ေက်နပ္ေအာင္သာ ေဒါက္တာမ ခမ်ာ ထ, ထၿပီး ၾကည့္ေနရတာ။ ဟိုစမ္း၊ ဒီစမ္းလို႔ ၿပီးေတာ့ ေဒါက္တာမ ဘာေျပာရမွန္း မသိတာနဲ႔ ေခါင္းကိုပဲ ယမ္းျပရျပန္တယ္။ ဒီေတာ့ ေခါင္းရင္က လူနာ့အေမကေတာ့ အိခနဲ တစ္ခ်က္႐ႈိက္ၿပီး ငိုျပန္ေရာ။

(၂)

`ဆရာမ မိုးေက်ာ္ မ်က္လုံး ဖြင့္ၾကည့္တယ္´ တဲ့။ မိုက္ခနဲ အိပ္ေပ်ာ္သလုိ ျဖစ္သြားတဲ့ ေဒါက္တာမ နားထဲ အသံတိုးတိုးေလး ၾကားေတာ့ အိပ္မက္မ်ား မက္သလားေပါ့။ စူးခနဲ မ်က္လုံးထဲ ဝင္လာတဲ့ လွ်ပ္စစ္မီးအလင္း၊ ေဘးမွာ စိတ္လႈပ္ရွားသလို ရပ္ေနတဲ့ လူနာ့အေမ၊ ဒီႏွစ္ခုနဲ႔တင္ အိပ္မက္ မဟုတ္မွန္း ေသခ်ာေနေတာ့ ကပ်ာသီသုတ္ ထၾကည့္ရတယ္။ ဟုတ္တယ္၊ မိုးေက်ာ္ရယ္ မ်က္လုံးကေလး ပြင့္လို႔။ ျပဴးေၾကာင္ေၾကာင္ မ်က္လုံးေတြက ျမင္ရရဲ႕လားေတာ့ မသိဘူး။ မေသခ်င္ေသးဘူး၊ သူ႔ကို ကယ္ၾကပါလို႔ ေျပာေနသလိုပဲ။ ဟုတ္ခ်င္မွလည္း ဟုတ္မယ္။ ဟိုတစ္ခါက ေျပာဖူးတဲ့ သူ႔ကို ညင္သာစြာ အသက္ထြက္ေအာင္ လုပ္ေပးဖို႔ ေတာင္းဆို အသနား ခံေနတာလည္း ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္ႏိုင္တာပဲ။ အမွန္ လူနာက သူ႔မ်က္စိကို ဖြင့္ၾကည့္တာ ခဏေလးပဲ။ ေဘးက လူနာေစာင့္ လူအုပ္ႀကီးနဲ႔ ေဒါက္တာမတို႔မွာသာ ၿငိမ္ေနတဲ့ ေရကန္ထဲ ခဲလုံးပစ္က်သလို ျဖစ္ေနတာ။ ေဒါက္တာမ အတြက္ကေတာ့ ေခါင္းႀကိမ္းစရာေပါ့။

`မိုးေက်ာ္ ၊ မိုးေက်ာ္ ဘယ္လို ေနေသးသလဲ။ သက္သာသလား´ လူနာကို ေမးေပမယ့္ ပိတ္သြားတဲ့ မ်က္လုံးေတြက ျပန္ပြင့္ မလာပါဘူး။ ေဒါက္တာမ လူနာ ရင္ဘတ္ကို ေထာက္ၿပီး နားေထာင္ရတယ္။ ေသြးေပါင္ တက်ိက်ိ ခ်ိန္ရတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူနာျပဳကို `ေသြးအခ်ိဳဓာတ္ ေဖာက္ေပးပါဦး´ လို႔ လွမ္းေအာ္ရတယ္။ အဲဒီေနာက္ ကင္ဆာရဲ႕ ဒဏ္ေတြေၾကာင့္ ကိုယ္ခံအား မရွိတဲ့ လူနာကို ပိုးဝင္ၿပီး ေသြးဆိပ္ပ်ံ႕တဲ့ အေၾကာင္း ထပ္ရွင္းရျပန္ေရာ။ ကုလို႔ရသမွ် ေဆးေတြ ကုထားတဲ့ အေၾကာင္းလည္း မၾကာမၾကာ ထည့္ေျပာရတာေပါ့။ လူနာ့အေမက ေဒါက္တာရဲ႕ လက္ကို ဆြဲဆြဲၿပီး `တတ္ႏိုင္သမွ် ၾကိဳးစားေပးပါ ဆရာမရယ္´ လို႔ ငိုတယ္။ ေဒါက္တာမ လူနာ့အေမ ငိုသံကို နားေထာင္ေနရင္းပဲ အသက္ရွဴေတြ ၾကပ္လာတယ္။ `တတ္ႏိုင္သမွ် လုပ္ေပးေနတာပဲ´ လို႔ ျပန္ေျပာလိုက္ေပမယ့္ အသံက မထြက္ခ်င္ ထြက္ခ်င္ပဲ။ ေနာက္ဆုံး လူနာကို ၾကည့္ၿပီး `အသက္ျပင္းလိုက္တာ´ လို႔ ေတြးမိျပန္ေရာ။

ဟိုက္ခနဲ ဟူးခနဲ တစ္ခ်က္ တစ္ခ်က္ ႐ႈိက္ၿပီး အသက္ရွဴေနတဲ့ လူနာကို ၾကည့္ရတာ လဟာျပင္မွာ ထြန္းထားတဲ့ ဖေယာင္း မီးေတာက္ကေလးနဲ႔ သိပ္တူတယ္။ ေလတစ္ခ်က္ အေဝွ႔မွာ ေပ်ာက္သြားၿပီလို႔ ထင္ေနတုန္း ဝုတ္ခနဲ ျပန္ၿပီးေတာက္လာ သလုိပဲ။ အသံေတြ တခီြးခြီး ျမည္ၿပီး ခ်ိဳင့္ဝင္သြားေအာင္ အသက္ရွဴ ေနရတဲ့ ရင္ဘတ္က ျပန္မလႈပ္ေတာ့မယ့္ပုံ ၿငိမ္သက္ သြားတယ္။ ဒါေပမယ့့္ ခနေလာက္ ဆိုရင္ပဲ အင့္ခနဲ ျပန္ထိုးတက္လာၿပီး ရင္ဘတ္ႀကီး ခ်ိဳင့္တဲ့အထိ အသက္ရွဴ ျပန္ေရာ။ တကယ့္ကို ပင္ပန္းဆင္းရဲျခင္းပဲ။

`သက္ေတာင့္ သက္သာသာ သြားလိုက္ပါေတာ့´ လို႔ ေဒါက္တာမ စိတ္ထဲကေန ေျပာမိတယ္။ အမွန္က လူနာရဲ႕ အနားကို ကပ္ၿပီး ခပ္က်ယ္က်ယ္ ေျပာလိုက္ခ်င္တာ။ ဒါေပမယ့္ ဒါက မလုပ္သင့္ဘူး။ အခုလို ေတြးေနတာေတာင္ လြန္လွၿပီ။ အခုေန သူ႔စိတ္ထဲက အေတြးေတြကိုသာ တျခားတစ္ေယာက္ ၾကားရင္လည္း ဘယ္သူမွ `ေစတနာပါေအ´ လို႔ လက္ခံႏိုင္လိမ့္မယ္ မထင္ဘူး။ `ဘုရားေရ ဘယ္လို ဆရာဝန္မလဲ´ လို႔ ေဒါက္တာမကို ႐ႈံ႕ခ်တဲ့ အၾကည့္နဲ႔ ဝိုင္းၾကည့္ ၾကမလားပဲ။ ဒါမွမဟုတ္ အၾကင္နာတရား ကင္းမဲ့လိုက္တာ၊ ႏွလုံးသား မရွိလိုက္တာ၊ ဘုရားစူး ဆရာဝန္မတဲ့ေတာ္၊ လူနာကို ေသခိုင္းေနသတဲ့ ဆိုတဲ့ မ်က္လုံးေတြနဲ႔ အံ့ဩဘနန္း ဝိုင္းၾကည့္ၾကမွာ။ အဲဒီအခါက်ရင္ `ကၽြန္မ သားကို ကယ္ပါဦး ဆရာမရယ္´ လို႔ ငိုမဲ့မဲ့ ျဖစ္ေနတဲ့ လူနာ့အေမႀကီးက သူ႔ကို အမုန္းဆုံး ျဖစ္မယ္ ထင္တာပဲ။

`ဆရာမ ဟို္က္ဒရိုေကာ္တီဇုံးေလး ငါးဆယ္ေလာက္ ထပ္ထိုးေပးပါဦး´

သူနာျပဳကို လွမ္းေျပာလိုက္ေပမယ့္ ေဆးထိုးလည္း ျပန္ေကာင္း လာလိမ့္မယ္လို႔ ေဒါက္တာမ မထင္ပါဘူး။ အမွန္ေျပာရရင္ ေဆးလည္း ထပ္ၿပီး မထိုးခ်င္ေတာ့ဘူး။ သိၾကားမင္း ဆင္းကုရင္ေတာင္ ဒီေရာဂါနဲ႔ အထမေျမာက္ ႏိုင္ေတာ့တာ ေသခ်ာေနတာပဲ။ ဒါေပမဲ့ ေဆးကေတာ့ ထိုးရမယ္။ ေဒါက္တာမရဲ႕ အေတြအၾကံဳ အရ သားလူနာကို ထိုးလိုက္တဲ့့ ေဆးအာနိသင္က ေနာက္ဆုံးဆိုတဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာ လူနာ့အေမဆီမွာ လာျပလိမ့္မယ္။ လူနာ အသက္မရွိေတာ့ဘူး ဆိုတာန႔ဲ `ကၽြန္မတို႔လည္း အသက္ကယ္ေဆးေတြ ထိုးတာပါပဲ။ ကုစရာရွိတဲ့ ေဆးေတြ ကုတာပါပဲ။ ထိုးစရာရွိတာ အကုန္ ထိုးတာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ အေဒၚရယ္´ လို႔ ေဒါက္တာမက စိတ္မသက္မသာစြာနဲ႔ ေျပာရမယ္။ ဒါမွ သားေသလို႔ ဝမ္းနည္းေနတဲ့ အေဒၚႀကီးခမ်ာ `ေဆးေတာ့ ထိုးလိုက္ရ ကုလိုက္ရေသးတာ´ လို႔ ေျဖသာႏိုင္မွာ။ ေနာက္တစ္နည္းနဲ႔ ေျပာရမယ္ ဆိုရင္ `ေဒါက္တာမ လာၿပီး မၾကည့္လို႔၊ ေဒါက္တာမ ေဆးမထိုးေပးလို႔ ေသရတာ´လို႔ ေဒါသ မထြက္မွာ။

`အေဒၚ့ကို ကၽြန္မ ရွင္းျပထားပါတယ္။ လူနာ အေျခအေနက စိုးရိမ္ရတယ္ ဆိုတာထက္ လြန္ေနၿပီ။ ကၽြန္မ အခု ေဆးထိုး ေပးလိုက္ၿပီ။ ေနာက္ထပ္ ထိုးစရာ ေဆးကလည္း မတတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ေဆးေတြပဲ ထပ္ခါထပ္ခါ ထိုးသင့္တာထက္ ပိုထိုးေနရင္လည္း ေကာင္းက်ိဳးထက္ ဆိုးက်ိဳးပဲ ျဖစ္မွာ။ အခု အေဒၚတို႔ လူနာ အနားမွာ တရားေခြ ဖြင့္ေပးထားပါ´

လူနာရွင္ အုပ္စုကို ေလပစ္ေနရင္းပဲ သူေပးတဲ့ အၾကံကို `နားညီးလိုက္တာ´ ဆိုၿပီး လူနာ စိတ္မဆိုးေလာက္ ေကာင္းလို႔ ေဒါက္တာမ ေတြးမိတယ္။ နားညီးကာမွ ညီးေရာပဲ။ ဒါကလည္း လူနာအတြက္ မဟုတ္ရင္ေတာင္မွ လူနာေစာင့္ေတြ အတြက္ေတာ့ စိတ္သက္သာရေစမယ့္ နည္းလမ္းတစ္ခု ဆိုေတာ့ မတတ္ႏိုင္ဘူး။ အခုက လူနာထက္ လူနာေစာင့္ေတြကို ကုရမယ့္အခ်ိန္ ေရာက္ေနၿပီ။ ေျပာစရာရွိတာေတြ ေျပာၿပီးလို႔ ဖ်တ္ခနဲ ျပန္အလွည့္ လူနာရဲ႕ မ်က္လုံးေထာင့္စြန္းမွာ စီးက်ေနတဲ့ မ်က္ရည္စီးေၾကာင္းကို ေဒါက္တာမ သတိထားမိတယ္။ ေဆး႐ုံ စတက္ကတည္းက လူေရွ႕ မ်က္ရည္ မက်ခဲ့တဲ့ မိုးေက်ာ္ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ငိုရွာၿပီ။

(၃)

`အစ္မ မိုးေက်ာ္ အသက္ မရွိေတာ့ဘူး ထင္တယ္´ တဲ့။ တိုးတိုးေလး လာေျပာတဲ့ သူနာျပဳရဲ႕စကား မဆုံးခင္ပဲ ေဒါက္တာမ ထိုင္ေနတဲ့ ဆီကေန လူနာ ေနရာကို ဝ႐ုန္းသုန္းကား ထေျပးတယ္။ `ကၽြန္မ သားေလးကို ကယ္ပါဦး´ တဲ့။ လူနာ့အေမႀကီးက ငိုသံႀကီးနဲ႔ ေျခမကိုင္မိ လက္မကိုင္မိ ပုံစံ ျဖစ္ေနတယ္။ ေဒါက္တာမက ရင္ဘတ္ကို နားၾကပ္ေလး တစ္ခ်က္ေထာက္၊ မ်က္လုံးေလး ျဖဲၾကည့္တာနဲ႔တင္ သိၿပီ။ လူနာ အသက္ မရွိေတာ့ဘူး။ ဘယ္အခ်ိန္က ေသသြားပါလိမ့္။ ေတြးရင္း ဖ်တ္ခနဲ ေဘး ပတ္ပတ္လည္ကို ေဝ့ၾကည့္ေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ မကုန္ေသးတဲ့ မ်က္လုံးေတြက ဝိုင္းလို႔။ အဲဒီေနာက္ ေဒါက္တာမ လူနာ့ရင္ဘတ္ကို တစ္ခ်က္ခ်င္း စဖိတယ္။ `အင္းဗ်ဴးဘက္ ယူခဲ့´ လို႔လည္း ပါးစပ္က ေအာ္တယ္။ `အယ္ဒရီနယ္လင္း ထိုး ဆရာမ´လုိ႔လည္း ေအာ္တယ္။ သူနာျပဳက `ထိုးဦးမွာလား၊ ထူးမွ မထူးတာ´ဆိုတဲ့ ပုံစံ မ်က္လုံးျပဴးနဲ႔ ျပန္ၾကည့္ေပမယ့္ ကပ်ာကယာ ေဆးစုပ္ရွာတာကို ျမင္ရေတာ့ `မဆိုးဘူး၊ ဒီဆရာမ အကင္းပါးသား´ လို႔ ေဒါက္တာမ ေတြးမိေသးတယ္။ ညႇစ္ဟယ္၊ ဖိဟယ္ အလုပ္ေတြ ဇယ္ဆက္သလို လုပ္ေနေပမဲ့ ေဒါက္တာမ မ်က္လုံးေတြက မၿငိမ္ဘူး။ ဖ်တ္ခနဲ ေဘးက ဝိုင္းၾကည့္ေနတဲ့ လူနာေစာင့္ေတြကို အကဲခတ္ ေနတယ္။ အေတြးေတြကလည္း မၿငိမ္ဘူး။ သူ႔စိတ္နဲ႔ သူ႔သေဘာ အရသာဆိုရင္ သူနာျပဳ သေဘာလိုပဲ ဖိတာ၊ ႏွိပ္တာ၊ ေဆးထိုးတာေတြ မလုပ္ခ်င္ေတာ့ဘူး လို႔လည္း ေတြးရဲ႕။ ဒီအခ်ိန္ သူ လုပ္လက္စေတြကို ရပ္ၿပီး လူနာ ဆုံးၿပီလို႔ ေျပာလိုက္လို႔ အဆင္ေျပ ေလာက္ၿပီလား၊ လူနာရွင္ေတြ အေနနဲ႔ ေဒါသေတြ၊ ေမာဟေတြ မျဖစ္ပဲ ဒီသတင္းစကားကို လက္ခံႏိုင္တဲ့ပုံ ေပၚၿပီလား စသျဖင့္ ေတြးေနတာ။ လူနာရွင္ေတြ စိတ္ေက်နပ္ေအာင္သာ ဖိျပေနရေပမ့ဲ လူနာျပန္ၿပီး အသက္မရွင္လာ ႏိုင္တာ သိေနလို႔ ထင္ပါရဲ႕၊ ေဒါက္တာမခမ်ာ အခါတိုင္းထက္ ပိုေမာသလိုပဲ။

(၄)

အခုေတာ့ အားလုံးၿပီးၿပီ။ အေလာင္းသယ္မယ့္ တြန္းလွည္းက အသံ တဂ်ိန္းဂ်ိန္းနဲ႔ လာေနၿပီ။ လူနာရွင္ေတြကလည္း တအီအီငိုရင္း ပစၥည္းေတြ သိမ္းေနၾကၿပီ။ ခဏေလာက္ဆိုရင္ အားလုံး ရွင္းသြားေတာ့မွာပဲ။ ရွင္းလည္း ရွင္းသင့္ပါၿပီ။ အခုပဲ အခ်ိန္က သုံးနာရီမတ္တင္း ရွိေနၿပီ။ ေရးစရာရွိတာ ခပ္သြက္သြက္ ေရးေန ျခစ္ေနရင္းပဲ `အိပ္ရေတာ့မယ္၊ မအိပ္ခင္ တစ္ခုခု အဆာေျပေလး စားရရင္ ေကာင္းသား´ လို႔ ေဒါက္တာမ ေတြးတယ္။ လူနာကို ဖိလိုက္ႏွိပ္လုိက္ ရတာနဲ႔ ေခၽြးေတြထြက္ၿပီး ဗိုက္ထဲ ဟာေနသလိုပဲ။ ဒါနဲ႔ `ဆရာမ ဘာစားစရာ ရွိလဲ´ လို႔ ေမးလိုက္ေတာ့ ဆရာမက `ေခါက္ဆြဲေျခာက္ထုပ္ ရွိတယ္၊ ေရေႏြးလည္း ရွိတယ္´လို႔ ျပန္ေျဖတယ္။ အမယ္ေလး ေပ်ာ္လိုက္တာဟဲ့၊ ေဒါက္တာမ ခပ္တိုးတိုး ေရရြတ္တယ္။ အက်ယ္ႀကီးလဲ မေျပာရဲဘူး။ အေရွ႕မွာ လူနာရွင္ေတြက ငိုေနၾကတုန္း။

--------
ေရေအး
ေရႊအျမဳ​ေတ၊ ေမလ၊ ၂၀၁၆။

Credit to The'Hsu Lay @ ျမန္မာဝတၳဳတို ခ်စ္သူမ်ား 
Source: https://www.facebook.com/groups/227319394296213/permalink/438764306485053/

====
မာတိကာသုိ႔
https://www.facebook.com/permalink.php?story_fbid=1649093315361219&id=1648554798748404