လွတ်မြောက်ခြင်း(တင်ညွန့်)
လွတ်မြောက်ခြင်း ------------------- ကျွန်တော် ဒီမနက် အိပ်ရာကနိုးတော့ မျက်လုံးဖွင့်လိုက်တာနဲ့ စိတ်ကြည်လင်စရာကောင်းလှတယ်။ တစ်ခန်းလုံးလင်းနေသလို အပြင်မှာလည်း နေရောင်ကိုတွေ့ရတယ်။ မိုးတွေက တစ်ပတ်လုံး အုံ့မှိုင်းနေပြီး သည်းသည်းမည်းမည်းရွာခဲ့တယ်။ မိုးသည်းတဲ့ ညတစ်ညမှာ ကျွန်တော် ဆေးရုံရောက်ခဲ့တယ်။ ဒါပဲမှတ်မိတယ်။ ကျွန်တော့်ကို ဝိုင်းပြီးတော့ မေးမြန်းတာတွေ ဆူညံနေတယ်။ ကျွန်တော့်မှာ ဖြေဖို့ အားမရှိဘူး။ “တော်ပါတော့” ကျွန်တော် အဲဒီတစ်ခွန်းပဲအော်နိုင်တယ်။ အော်လိုက်တာလား၊ နှုတ်က အလိုလို ထွက်သွားတာလားမသိပါဘူး။ ကျွန်တော့်ကုတင်က ဆေးရုံခန်းမကြီးရဲ့ ထောင့်မှာ။ လူတွေ ဝင်ထွက်နေကြတယ်။ ဆရာဝန်တွေ၊ သူနာပြုတွေ ဖြတ်သွားနေကြတယ်။ အားလုံးရဲ့ မျက်နှာတွေမှာ စိုးရိမ် ထိတ်လန့်စိတ်တွေ၊ ကြောက်ရွံ့စိတ်တွေ လွှမ်းနေကြ တယ်။ ကုတင်တိုင်းမှာ လူနာစောင့်တွေရှိတယ်။ ဆရာဝန်တွေ၊ သူနာပြုတွေက တစ်ကုတင်ပြီး တစ်ကုတင် ပြေးလွှားပြီး ဆေးကုပေးနေကြတယ်။ ကျွန်တော့်ဘေးကုတင်မှာ လူတစ်ယောက်။ လက်မှာ ပတ်တီးစည်းထားပေမယ့် သွေးတွေထွက်နေတယ်။ ဆရာဝန်က သူ့ကို လက်ကိုင်ကြည့်တယ်။ နာလို့ထင်တယ် ရှုံ့မဲ့သွားတယ်။ ဆရာဝန်က စာရွက်တွေမှာ ရေးလိုက်တယ်။ ဆရာမလေးတစ်ယောက်က သူ